1978

Ik groet voor de eerste maal de grote boze wereld vrijdag 23 juni 1978 in het ziekenhuis van Mol. Mijn grote bakkes moet ik volgens de overleving der sterke verhalen al hebben vanaf de overgang tussen de baarmoeder van mijn moeder en het inademen van de eerste buitenwereld lucht. Ik krijste met zoveel mogelijk decibels heel het kot bijeen, dat dit gekrijs tot waanzin leiden bij de nonnen van het Heilig Hart ziekenhuis vond ik natuurlijk heerlijk. Vanaf minuut één was de toon gezet “don’t fuck the Molzie” Zoals bij ieder van ons zijn de eerste herinneringen aan je nogal jonge leven (0-7j) nogal vaag.

1985

Zeven jaar na mezelf wordt mijn broertje Benjamin geboren, mijn broertje is een geval apart, we leven beide ons eigen leven tot hij ongeveer 14 jaar is en ik 21 ben, we ontdekken elkaar rond de eeuwwisseling. Terwijl iedereen zich opmaakt voor het feest der feesten, smeden wij door onze gemeenschappelijke voorliefde voetbal, politiek en buitenlandse zottigheden... het monster verbond “brothers in crime”.

1995

Hoewel ik thuis en op school een fijne lagereschooltijd beleef, ik ga ook heel graag naar school, mijn aangeboren nieuwsgierigheid wordt zowel thuis als op school bevredigd, er is enkel een stuk van ons onderwijs toen dat ik maar niet onder de knie krijg, namelijk grammatica en taal. Hoe hard ik ook mijn best doe zijn de cijfers 1-2-3 de resultaten van mijn dictee, zo wordt frustratie mijn deel.

Nu zegt mijn doodleuk dyslexie en men gaat verder met zijn leven, maar in die tijd oordeelde men “te lomp om te laten donderen”. Zo trek ik mijn middelbaren school carrière op gang met een gigantisch minderwaardigheidscomplex en zelfvertrouwen dat onder het vriespunt is gezakt.

Mensen in die positie gaan ongecontroleerde bokken sprongen maken, om maar bij het clubje van de normale mensen te kunnen aansluiten, de onderhuidse drang om te rebellen tegen alles en iedereen komt dan voor de eerste maal bovendrijven, het niet begrepen voelen is de aanzet om alles in twijfel te trekken.

De eerste drie schooljaren van het middelbaar breng ik meer tijd door in de gang dan in de klas, de richting Handel ligt dan ook mijlen ver verwijderd van mijn interessegebied, deze richting kan dan ook mijn natuurlijke drang naar prikkels helemaal niet bevredigen. De aap uithangen en schoolmeubilair door het openstaande raam naar omlaag keilen worden mijn voornaamste bezigheden in die periode, zo denk ik men ware aard te ontdekken, “rebelleren met een reden"

Op het moment dat het lerarenkorps en directie van de Molse staatsschool in een zenuwinzinking nabij is en het schoolmeubilair genoeg de wetten der zwaartekracht hebben ondervonden besluiten we het roer compleet om te gooien, we kiezen een studierichting dat dicht aanleunt bij mijn interesse gebied namelijk “koken”. Het wordt Hotelschool Geel, de keuken wordt mijn wereld en ik herleef volledig. Een minimum aan theorie en 16 uur praktijklessen, de theorie gaat met beide vingers in de neus en de praktijk lukt wonderwel, dit hoewel ik twee jaar praktijk achterstand heb op mijn collega  leerlingen, is die achterstand door mijn gedrevenheid op een rikketik weggewerkt. Eindelijk iets gevonden waar ik goed in ben en enkele zorgeloze jaren bieden zich aan.

De vier jaar op de vakschool in Geel geven dan ook terug een boost aan mijn zelfvertrouwen. Op een akkefietje met de leerkracht van Katholieke godsdienst na maak ik dan ook een bijna vlekkeloos parcours richting arbeidsmarkt, bijna gelijktijdig beleef ik ook op sociaal vlak een opflakkering. Mijn vader die mij al vanaf mijn kleutertijd overal mee naar toe sleurde nam me kameraadschappelijk bij de hand en we sprongen een beetje samen in het bad van de politiek, hij bij de SP (hij wordt dan ook gemeenteraadslid in Mol) en rebel Jelle officieel bij de Jong-socialisten, maar onder het goedkeurend oog van papa trekt Jelle in bij de toen nog minuscule partij PvdA we schijven dan  1997.

Samen springen we ook het hellegat Balkan binnen, maar dit op een voor midden jaren negentig rare plaats, meer bepaald Kosovo, terwijl alle aandacht op dat ogenblik richting Kroatië en Bosnië gaat, valt ons oog (en nog van enkele andere zielen) op een klein stukje Servië waar om een bizarre reden Albanezen wonen. Nu kent iedereen het verhaal Kosovo, maar midden jaren negentig was het enige wat we wisten over Kosovo het gene de encyclopedie van oma ons vertelde.

Kosovo(a) een provincie binnen Servië met beperkte autonomie waarvan de inwoners etnische Albanezen (Illyriërs) zijn. Servië was dan ook weer een provincie binnen Joegoslavië.

De fundamenten voor V.Z.W. Vriendenkring van de Balkan en Kosovo worden gelegd., ook in 1995 en om preciezer te zijn op 1 januari om 00h05 kus ik voor het eerst in mijn leven een meisje, Els Van Hoof en hoe gek het ook mag klinken we blijven vanaf dan een onafscheidelijk duo. Vanaf dan is het voor mij veel de eerste keer., eerst kus, de eerste …, eerste maal naar een festival “Graspop 1995”,

Eerste keer alleen op verlof naar het verre Blankenbergen, eerste keer proeven van het studentenleven in Antwerpen, eerste keer een grote betoging “de witte mars”, eerste keer op buitenlandse reis een trektocht doorheen Engeland, eerste keer samen slapen.

Maar ook de eerste keer van dichtbij ervaren hoe iemand een doodstrijd levert, de vader van Els lijdt aan de ongeneselijke ziekte ALS, de laatste uren van een langgerekte doodsstrijd en de gemeende fiere glimlach op de man zijn gezicht luttele seconde alvorens zijn mensenhart besluit dat het wel genoeg is geweest, het is een beeld dat eeuwig in mijn geheugen staat gegrift. Ik leef op een wolk van aaneenschakeling van “eerste keren”

Zij die op wolken leven nemen het risico er snel van af te vallen, in augustus 1997 komt mijn smoelwerk weer snoeihard in aanraking met het asfalt, want in deze zomermaand besluit Els dat het grasgroener is bij mijn toen goede vriend Tom, zonder boe of ba eindigt hier dan ook een relatie van 2 en een half jaar.

1997

In de eerste naweeën van mijn allereerste rationele kater troost ik me met het voornemen om het laatste jaar als student te feesten als een varken, het 7de specialisatie jaar traiteur wordt één langgerekte madness onder invloed van drank en drugs. In Mol en Geel gaan in dat jaar alle remmen los, ik maak mezelf wijs dat dit jaar mijn laatste jaar van jeugdig plezier zal zijn, het laveloos zuipen kent geen grenzen, meermaals beland ik meer dood dan levend langs de kant van de weg of word ik wakker op plaatsen waar ik het bestaan niet van wist. Het meubilair van café Ambiorix belande meermaals voor oude station van Mol, gewoon omdat den boel afbreken dat extraatje geeft aan een geslaagde avond uit. In die periode besluiten we ook dat zuipen op verplaatsing toch veel meer voldoening geeft, er wordt dan ook veelvuldig heen en weer gereisd tussen Mol en Třeboň een stadje in Tsjechië, om daar op 950km van Mol totaal uit den haak te gaan op spotgoedkope alcohol. Dat deze reisjes in die tijd een serieuze tijdsinvestering waren zagen we als een avontuur dat erbij hoorde een enkel reisje met bus en trein was al snel 24 uur enkel.

Terwijl het schooljaar op zijn laatste benen loopt, krijg is een duffe blik op de toekomst, hoe moet het nu verder? Want in juni van dat jaar studeer ik normaliter af en moet er werk gezocht worden. De pijl van mijn zelfvertrouwen daalt zienderogen achteruit doordat overal waar ik kom ik er wel letterlijk een boeltje van maak, dat bewuste schooljaar heb ik wel een schitterende klastitularis, hij is ook mijn leerkracht Frans Engels

Ik neem hem in vertrouwen, leg hem mijn voorgeschiedenis uit en verduidelijk hem mijn wens om mijn leven buiten de Belgische grenzen verder te zetten, om zo de rugzak overladen etiketten aan de grens van me af te kunnen zetten., de brave man denkt diep na, en neemt het wijs besluit om Jelle niet zonder voorbereiding de grote wereld te laten instappen.

1998

Hij graaft in zijn kennis en vind in de winkel van het geld verspillende Europa in de marge van het Erasmus project, een nog een zelden gebruikt potje geld namelijk het project “Da Vinci” dit is zowat het Erasmus voor de technisch geschoolden. Alles wordt geregeld, hij dacht eerst in de richting van Frankrijk of Italië deze lijken redelijk evident mijn koksopleiding in gedachte. Frankrijk wordt zeer snel van het lijstje geschrapt omdat ik helemaal geen talenknobbel ben, met “une biere” als vocabulaire zijn we snel uitgezongen, de tweede voor de hand liggende bestemming namelijk Italië wordt ook snel vergeten kwetterende, druk met de handen waaiende Italiaanse mamas maakt enkel de gedachte eraan me zenuwachtig. Het wordt na zonder veel na te denken Engeland, kan de contradictie groter een keukenstage in het land van bruine bonen in tomatensaus en lasagne met erwten en frieten. Op mijn 20ste verjaardag (23 juni) leg ik mijn allerlaatste examen af mondeling Frans en Engels, het examen Frans beperkte zich tot “bon voyage Jelle”, mondeling Engels was dit,

Leerkracht

Jelle have a save trip overseas

Take care and only thing about the future

Enjoy your stay in the city of Agatha Christy and Falty Towers

Your pint will be always half-full

Ik antwoord in ware “millwall” stijl

No one likes me but I don’t care, burn in hell your bloody bastarts

Spring ik op mijn stoel en zing “you'll never walk alone” het lijflied van de Liverpool Kop. Het was een bizarre vertoning voor mezelf maar ook voor mijn leerkracht, We staren elkaar nog een tijdje met verstomming aan en verlaat het klaslokaal trillend van vrijgekomen adrenaline, twintig jaar later zullen er nog meerdere opmerkelijke examens volgen maar dat is op dat moment zeker niet aan de orde. Bij nazicht van mijn rapport blijk ik voor beide examens 92 percent gehaald te hebben, vanaf dat moment volgt een sneltrein van dagen richting Engeland.

1998

In een rotvaart wordt er in de zomer van 1998 naar Engeland gekoerst. Nog snel wordt er een maand vakantiewerk gedaan op het zinkfabriek van Balen Wezel en hoe kan het ook anders nog snel de Euro Lines bus op richting Tsjechië voor 10 dagen doorzuipen, om te eindigen op Sluis kermis, zo hebben we genoeg zottigheden verzameld om het effe serieus voor de dag te kunnen leggen in Engeland denken we maar in onze aller naïviteit.

We vertrekken op een regenachtige zaterdag ochtend in de haven van Oostende richting Dover, om verder met de trein (via London) naar Torquay, de stad van Agatha Christie en Fawlty Towers te sporen. Volledig uit de haak van vermoeidheid en bevangen door emotie eindigt mijn dag op het perron van Torquay, daar word ik opgehaald door de vrouw des huizes van mijn gastgezin.

Moe maar gelukkig neem ik een verkwikkende douche en ga slapen, moe maar eindelijk.... dromen ver weg een nieuwe toekomst tegemoet. Eens het land van bestemming vast lag, kan het me nog maar zeer weinig schelen in welk stukje Engeland ik daadwerkelijk zou terecht komen, hoewel ik nog nooit van Torquay had gehoord kon het me geen kloten schelen ik was weg thats what matters, de ontnuchtering de volgende ochtend kon niet groter zijn, rebel Jelle was is het mondaine Torquay beland, Knokke in kwadraat en dan nog in een conservatief gastgezin waar hun job bij de bank, golfspelen en hun voorliefde voor het Britse koningshuis centraal stond.

Ik besluit er maar het beste van te maken, de familie Parnell laat ik dan ook maar voor wat het is, zal enkel het bed gebruiken, verder zal ik niet met hun optrekken zoals gebruikelijk is met gastgezinnen. Socializen bleek al vanaf de eerste ochtend onbegonnen werk omdat onze leefwerelden mijlenver uit elkaar liggen.

Ik werk wel een beetje op hun zenuwen door de twee Jeffen (Jef Sleeckx en Jef Ulburghs) wekelijks kaartjes te laten sturen vanuit het Vlaams en Federaal parlement naar mijn adres Teignmouth Rd 220 hetzelfde postadres als de familie Parnell, het kosten hun wekelijks een verplaatsing naar het postkantoor omdat volgens de wetten van British mail dit om officiële parlementaire briefwisseling ging ha ha ha. Eigen schuld dikke bult, ze moesten mijn politieke overtuiging maar niet in twijfel trekken. Een paar maanden later komt het nog wel tot een redelijk conflict met de vrouw des huizes omdat ik hun pas hernieuwde vast tapijt naar de vaantje help na een zwaar nachtje stappen, maar al bij al wordt het zij hun leven ik het mijne, ben nu eenmaal 1000 km van huis en zal er het beste van maken.

Mijn werk als kok in de Village Brasserie is zeer gevarieerd en krijg er ook snel meer verantwoordelijkheid, hier beleef ik dan ook schitterende werkervaring. Elke vrijdag moet ik verplicht naar de les in Exeter, hier ga ik wel naartoe maar dan ook enkel om mijn papierwinkel en bijhorende financiële toelagen op orde te houden, maar van de lessen zelf krijg ik maar zeer weinig mee want donderdag avond is het party night in Torquay!!!! Zo waggel ik meer meermaals het nog zwaar in de olie het klaslokaal binnen en slaap er mijn roes uit. Mijn tijd in Torquay was er één van hard werken maar ook één van feesten als de beesten, nieuwe mensen leren kennen, maar mezelf herontdekken zonder de rugzak van het verleden. GSM en internet stond nog in de kinderschoenen, van de sociale media en face to face communicatie apps was er nog geen spraken, enkel zondag ochtend werd er even over en weer gebeld, dat betekende dat er nog effectief een afstand bestond in gevoel en gemis. Op de avond dat de eigenaar van “the Village Brasserie” mij promotie en bijhorend vast contract aanbiedt besluit ik dat hier wel symbolisch de cirkel rond is en dat het tijd wordt om terug te keren naar mijn Belgenland en zo strompel ik eind december, ferm in de olie van de ferry in Oostende

Terug thuis neem ik me voor om pas na de feestdagen terug werk te zoeken, want de feestdagen zijn nu eenmaal de drukste dagen in de horeca. Maar na drie dagen terug in de Belgiëlaan, word ik onzacht wakker doordat de rolluiken nogal onzacht opgetrokken worden. Naast de ochtendkwijl vindt mijn oog een omcirkeling in de regionale krant culinair restaurant “T Zilte Mol” zoekt gemotiveerde hulp kok mja gemotiveerd was ik wel, dus na een sollicitatiegesprek met opper culinaire geiligheid himself Viki Geuens sta ik vijf dagen na mijn aankomst uit Engeland in Hell Kitchen ‘t Zilte. En Hell Kitchen was het 16 uur werken onder het gebrul en tirannie van opper culinaire geiligheid. In eerste instantie neem ik me voor om er een aantal maanden te blijven om ervaring op te doen want ondanks Viki's klote karakter kon de mens wel geweldig koken.

Maar na ongeveer drie maanden breekt de veer door vermoeidheid en tirannie, dus besluit ik opper geiligheid nog eens een ferme kloot af te draaien en daarna te vertrekken. Zondag op maandag nacht gingen we steeds naar de vroegmarkten in Anderlecht, bij de terugkomst kroop oppergeiligheid in zijn bed kroop tot s ‘middags, en ik deed na de inkopen de voorbereidingen voor s ‘middags en ging dan slapen. Waarna hij opstond voor de middagdienst, we stonden toen nog maar met twee in de keuken.

Dus ik veinsde die morgen dat ik ziek was en ging naar huis, liet een vriend een reservering plaatsen voor 20 personen diezelfde middag. Ikzelf kroop eventjes in bed, s ‘middags ging ik langs de interimkantoren van Mol een uurtje of twee later had ik een nieuwe job beet in het Club house SCK, gelukzalig belde ik naar huis, en ging naar de zilte, waar Viki bijna uit elkaar hing van slaapgebrek en gaf ik hier mijn ontslag met een glimlach. De razende oppergeiligheid verwenste me alle zonde van de wereld toe en weigerde mijn ontslag en ik zou willen nillens mijn vooropzeg moeten doen. Dus snel naar de huisdokter voor een briefje, de vakbond gebeld dat ze sociale inspectie maar eens op oppergeiligheid zijn dak moesten sturen, wat ook gebeurde!!! Dezelfde avond keer ik met mijn vader terug naar het restaurant om de papierwinkel te regelen, tegen het uur dat we arriveren is de oppergeiligheid de pleuris nabij is.

Mijn eerste syndicale triomf is binnen, oppergeiligheid in de touwen en onder het genot van een lekker trappistje smeed ik met mijn vader het verbond tegen onrechtvaardigheid op de werkvloer. We zullen diezelfde avond in een overwinningsroes Viki’s bonsaiboompjes nog ontvreemden, …

In maart van 1999 begin ik als kok in het bedrijfshotel van het studiecentrum voor atoomenergie Club-House S.C.K. ik zal hier blijven werken tot mei 2002, een zeer mooie werkervaring met schitterden collega’s waar ook buiten de werkuren dolle nachtelijke fratsen mee beleefd worden. Na het Engeland en Zilte avontuur begin ik ook mijn sociaal leven terug te herleven. Jeugdraad Mikpunt en de jong – socialisten wordt terug opgenomen, in Kosovo breekt intussen de pleuris uit waardoor het Kosovo – comité op volle toeren draait en er moet bij hoogdringendheid naar bommen gezocht worden op Kleine Brogel.  Zo alles is aanwezig om mijn hypergevoelig en naar prikkels verlangend brein te laten draaien zoals ik het graag heb.

1999

Maar vooral we leven en genieten aan 200 percent. We gaan zo ook met een rotvaart richting een schitterende toekomst en millennium overgang. Ik ga nog snel een kortstondige relatie aan met een oude jeugdvriendin. Zo wordt op de zonnige ijskoude ochtend, na een wilde Krisstalnacht in Gent, op de stoep van een tot slagveld herschapen Overpoort besloten dat oud op nieuw vieren in België toch maar is weggelegd voor janetten is dus wordt het London.

Op 31 december 1999 wordt er van morgens vroeg driftig gekookt voor mijn vader en zijn collega’s want zij mogen nachtdienst draaien op de fabriek en om 18h nemen we de trein in Mol om rond 22h met de allerlaatste trein van de jaren 90 aan te komen in Londen.

2000

Lets rock en rol

Tot 30 april 2000 notabene op mijn vaders verjaardag en de dag voor 1 mei de dag van de arbeiders van meer symboliek doordrongen kan volgens mij niet. Op deze avond wordt er door de salon humanisten – socialisten op de Rozenberg beslist dat de arbeiders te lomp zijn om mee te besturen en dat het beleid moet overgelaten worden aan de slimme, jaguar rijdende, champagne drinkende, door de universiteit geschoolde elite. Deze woorden hadden zoveel impact op rebel Jelle dat hij er letterlijk knettergek werd, blinde van woede en wraak werd die nacht gezworen. Eventjes hoopte ik nog op een “coup” via de jongeren die ik veronderstelde mijn vrienden te zijn, maar een dikke maand later op mijn verjaardag gooiden zij hun idealen overboord en kozen ze voor hun beloofde postjes.

Als een op wraak beluste rode bloedhond vertrok zo mijn op anarchie gestoelde politieke loopbaan die via Mol, Brussel en Sarajevo zal gaan en zal eindigen dansend op de tafel in hetzelfde volkshuis van Mol op de verkiezingsnacht van 14 mei 2004. Ik had mijn weerwraak maar ikzelf en mijn lichaam lag in puin. Ik had hemel en aarde verschoven voor die wraak, maar iets bereikt? In mei van dat jaar 2000 trek ik naar Kosovo, een schitterende ervaring op de fundamenten van het in puin geschoten landje van de Illyriërs. In oktober van 2000 neem ik voor het eerst deel aan een verkiezingscampagne en op mijn eigen Molzie wijze haal ik op een onverkiesbare plaats op de Agalev lijst toch een zeer goed resultaat. Het leventje kabbelt op mijn geëigende hoekige wijze verder, en zo ontmoet ik in het in duister gehulde rovershol “De Perel” in februari 2001 de liefde van mijn leven en tot op heden mijn levenspartner Sofie.

2002

Tot het voorjaar 2002 verloopt dan ook alles vlotjes, vriendenkliek, veel politiek, veel voetbal, tweede reis naar Kosovo, ... In het voorjaar van 2002 besluit ik dat het toch allemaal wat saai is in het Belgenland, en voor ik het volwassenen leven met verantwoordelijk zal indansen, moest er mijn nog “één maal” naar het buitenland vertrokken worden, dit gepaard gaande met het onbegrip van Sofie, zo zal ik mijn job op het SCK opgeven voor een 7 à 8 maanden durende avontuur in Kosovo. Zo begin ik 2003 met een illusie minder. Ik zoek en vind terug werk in het Jeugdhuis van Mol, maar ik voel me niet meer zo lekker, drink veel meer dan goed voor me is, verzorg me lichamelijk als psychisch helemaal niet goed meer. Het gaat stilletjes bergaf. Het sluipend gif maakt me lichamelijk en geestelijk meester. Ik word bitsig, sla letterlijk als figuurlijk wild om me heen. Ik doe nog twee verkiezingscampagnes bij groen en Agalev om de oude wraak. Ik heb het geluk dat Sofie, mijn broer en mijn ouders nog naast me stonden, ... In deze zelfde tijd besluiten Sofie en ik alleen te gaan wonen. Met vallen en opstaan wurm me ik door het leven.

Reizen naar Kosovo blijven doorgaan, politiek leven draait op volle toeren, maar mijn werk en vooral mijn leven met de persoon die ik het liefste zie zit op een historisch dieptepunt. Ik ben op, leeg, gefrustreerd een hoopje ellende die danst op de golven van bier en wijn. Op de ochtend na de verkiezingen van 15 mei 2004 besluit ik in een tot puin herschapen appartement op de Rozenberg de politiek vaarwel te zeggen.

De zomer en najaar ploeter ik nog door, alles is leeg, geef er ook stilletjes de brui aan in het jeugdhuis, ga vaak op ziekteverlof tot in januari 2005. Het wordt tijd om geestelijk en lichamelijk “nuchter” te worden. Ik geef mijn job op, ga ten rade bij mijn huisarts en bel de A.A. Mijn eerste poging tot nuchter bestaan. Op professioneel vlak wil ik het roer omslagen, ik duik in de wereld van de metallos Vieille montagne. Een mooie tijd bied zich aan, politiek is verleden, tijdperk Kosovo is afgelopen. We drinken niet en we verhuizen naar een mooier groter appartement aan de andere kant van Mol. Een nieuwe toekomst tegemoet. Mooie reis naar Cuba waar plannen worden gemaakt om het gezinnetje uit te breiden. De tijd kabbelt rustig verder, we gaan alledaagse dingen doen, amateur voetbal en naar Standard Luik kijken.

2008

Ben dan ook zielsgelukkig als Sofie me op een ochtend verteld “je word papa” een super wolk, ik zweef ik word papa, heerlijk. Heerlijk die zomer van 2008, toch wil ik nog voor de ouderlijke verantwoordelijkheid me helemaal zal opslorpen nog éénmaal compleet los gaan het word Mol – Liverpool – Mol een busreis van tweemaal 1000 km twee maal ferry 40 uren bus – 8 uur Liverpool stad voor 1 wedstrijdje voetbal kijken, freaky madness van leeggeroofde tankstations on the road, knokpartijen in Liverpool stad tot een razend spanende wedstrijd om na drie dagen zonder slaap en stijf van de speed in een gesloopte reisbus terug aan te komen in Mol

Die avond vertrek ik ook met lood in de schoenen naar Balen-Wezel, ik had alles om gelukkig te zijn, was nuchter, werd papa, had een lieve vrouw maar da klote fabriek, de woede van 2000 kwam terug en begin terug te drinken om mezelf te kalmeren. Als in de weken die volgen, ook mijn collega's het stilletjes opgeven begin ik wild om me heen te slaan, val ook een paar keer letterlijk omver.

We leven nog een tijd met de moed der wanhoop, tot dezelfde collega me weer na een nachtdienst opbelt “Jelle het is gedaan we gaan dicht” Ik zak als een pudding in elkaar, hoe moet het nu verder, geen werk, geen verantwoordelijk die ik kan opnemen. Die avond vertrek ik verblind van woede voor mijn laatste werknacht naar Balen–Wezel, dat er politie in burger op de bedrijfsterreinen rondliep wakkerde die boosheid alleen maar aan. Eerst personeelsvergadering, waar ik als laatste de grote badzaal kom binnengestormd en mijn helm door de lucht keil en roep da de flikken moeten maken dat ze buiten zijn voor er bullen gebeuren.

Na deze plichtpleging, beginnen we in de zinkhallen met het stilleggen van de installaties. Het voelde voor mij een beetje aan als morele verplichting, niemand wou er aan beginnen, ik wou voor mezelf hier wel die nacht aan beginnen, ik wou er bij zijn als het stopte, tegen de ochtend stond de stroom dan ook op nul en de bakken liepen leeg. Ik maakte mijn kastje leeg, om 8 uur ga ik naar de personeelsdienst en teken voor de economische werkloosheid en met het nog openstaande verlof bijgeteld moet ik niet meer op het terrein komen. Dit lijkt mij het beste.

Als een hoop ellende duik ik 2009 in ook de zwangerschap verloopt niet zoals gehoopt, even word er nog gevreesd voor een waterhoofdje. De stress breekt compleet uit, ook de hoop komt terug ik kijk uit naar de komst van onze nieuwe spruit Ferre. Een wolkje word dan ook geboren op 11 maart 2009 ben zielsgelukkig en schreeuw ook deze blijdschap uit, maar om een bizarre reden davert mijn lichaam, ik drink wel maar dat hoort toch zo als je papa word niet?

k ga terug naar de AA en het nieuws dat er een kans bestaat dat Balen – Wezel zal heropstarten sijpelde stilletjes binnen. Een mooie zomer volgt, vele fietstochtjes met kleine Ferre, reisje naar de Nederlandse kust,... Mooi. Haal nog snel mijn rijbewijs voor de heftruck en in november 2009 gaan we terug werken!!!

2010

2010 kondigt zich dan ook positief aan. Na een oud op nieuw opt fabriek maken we terug nuchtere toekomst plannen.

In het voorjaar krijgt kleine Ferre de eerste maal koorts stuipen, nog vele zullen volgen. De eerste keer dachten we dat we er niet levend mee in het ziekenhuis zouden geraken zo beangstigend, de gedachte je kindje te moeten afstaan verstijfde me. Gelukkig is Ferre een vechter en nog. In de lente van dat jaar besluiten we een beetje op de wilde boef het huis van mijn grootmoeder te kopen omdat de bomma naar een serviceflat verhuist. Een onverwacht avontuur, wat veel geld en energie kost, kopen en verbouwen kost geld, de verbouwingen gingen we zelf regelen zonder aannemer, de werken vorderen goed, met veel hulp en veel labeur.

Tot op een bewuste maandag, mijn grootvader is juist begraven, eerst gaat mijn overall in de fik door slijpen van betonijzer waardoor mijn kuiten 3 de graad verbrand rakend, naar de dokter? Nee er moet verbouwd worden, ik heb al een hele tijd niet meer gedronken, maar na een paar blikjes Jupiler moet mijn vader me van het dak van het huis in aanbouw plukken, lichten uit!!!

Krijg verplichte rust van 7 dagen op de PAAZ afdeling Overpelt en een gratis operatie aan mijn gehavende kuit. Met kruiwagen aan kalmerende medicatie en een voorschrift voor verplichte rust, begin ik de dag van mijn ontslag in het zieken ogenblikkelijk terug met de verbouwingen. Wonderwel lukken de verbouwingen en begin 2011 gaan we dan ook in ons stulpje wonen op de Hemelrijkstraat. Eindelijk een eigen thuis.

Nieuwe toekomst met vrouw en kindje. We zoeken rust en vinden die ook een beetje. Er word in het najaar nog wel klinkers gelegd, verder gaat alles zijn mooie gangetje, we beslissen dan ook om ons gezinnetje uit te breiden. Het werd wederom een zenuwslopende zwangerschap, uit de vruchtwaterpunctie bleek dat Fientje een zeer grote kans te maken om geboren te worden met het syndroom van Down. Dit vooruitzicht werkte verstikkend tot het verlossend telefoontje dat alles ok was met onze spruit in het buikje van Sofie.

Met de geboorte van Fientje in aantocht beklemde mij terug het gevoel van ik moet terug verantwoordelijk opnemen. De geboorte van Fientje verloopt zeer vlot, maak voor de eerste keer een keizersnede mee. Maar toch vlieg ik terug in de drank. Maag is om zeep en ik ben een vat vol zenuwen, al kan ik na een week terug stoppen met drinken.

We hebben een mooie zomer met ons viertjes tot en met “hei kermis” 2012 er moest iets knakt zijn in mij, op onverklaarbare wijze word ik wakker op een harde stoel van Liverpool John Lennon airport, ondertussen weet ik de ware toedracht van mijn reis on alcohol and speed, maar op het moment dat ik met mijn ogenknipper en om me heen keek had ik geen flauw benul hoe ik in hemelsnaam in Liverpool was beland, had mijn eerste delirium beet.

Daar stond ik dan met als enige bezitting 10 euro en een identiteitskaart. Na heel wat gedoe en land ik drie dagen later terug in België en 8 weken PAAZ Overpelt zouden me oplappen,  na een ambulante nabehandeling in het voorjaar later zal ik helemaal genezen verklaard worden. Wat de medici niet zagen was dat mijn lichaam helemaal op was en geestelijk was er maar een beetje gerommeld in mijn kop als surplus heb ik er een verslaving aan kalmerende medicijnen er gratis bijgekregen.

Ik sleep me nadien door de dagen, weken en maanden ik ben moe, ik ben heel moe, heb maagpijn, moet mijn nek veelvuldig laten losmaken. Alles doet pijn. Veelvuldig val ik overal in slaap, ben stik op, is het ploegen werk, zijn het de kinderen? Nee het zijn de kalmeringsmiddelen. Ik schreeuw het uit ik kan niet meer ik ben op.

ER ZIT IETS SCHEEF IN MIJNE KOP EN DAAROM DRINK IK

Maar enkel mijn ouders en Sofie luisteren, voor de rest ben ik de luierik. Ik bereid me voor op rust die ik nodig heb, mijn linker schouder moet al jaren geopereerd worden en daar is een zeer lange revalidatie aan verbonden, dus eindelijk rust en alles zal goed komen denk ik.

2014

De eerste drie maanden van 2014 werk ik alle dagen dat kan en draai extra wachtdienst bij de brandweer, zo heb ik me financieel veilig gezet voor een langdurige ziekenkas (arbeiders blijven ong. 70% van hun gemiddeld maandloon houden de eerste 12 maanden)

Op 2 april 2014 word ik geopereerd en heb ik rust.

Niet lang daarna stort volledig in elkaar, het leek of alles wat jaren was opgekropt er in één keer werd uitgekotst, in deze setting onderneem ik mijn eerste zelfmoordpoging in mei en beland dan ook weer voor 14 dagen op de PAAZ waar ik volledig platgelegd word.

Met de moed der wanhoop en veel teveel kalmeermiddelen probeer ik de zomer door te komen. Ik slaap, eet, slaap en slaap met maar een doel op vakantie naar Tunesië waar alles weer goed zal komen hoop ik. Het bleek een ijdele hoop, niet lang na aankomst in Tunesië stort ik compleet in elkaar na het eerste glas, ik herinner niets meer van de opvolging van dagen, en word wakker op de slaapkamer van mijn broer bij mijn ouders. Ik besluit “het is genoeg geweest”

Heb jaren gevochten.

Tegen “wie” of “wat” maar vooral waarom? Bloody Madness with myself.

Ik zat in een bloederige oorlog die werd uitgevochten, door mijn dolgedraaide geest.

Ik zou het “waarmaken”? Ik moest uitblinken.

In welke discipline was van onderschikt belang. Heb mijn eigen oorlog gemaakt en gevochten.

Bij de laatste verwoede poging om tot een gewapende vrede te komen werd het finale schot gelost.

Het laatste koperen moordenaartje ging recht door de strot. De laatste vluchtroute werd onbereikbaar.

Alles was moe gevochten.

Mijn aan stuk geschoten lichaam lag vastgebonden op een ziekenhuisbed.

Het kadaver daverde, had zich over gegeven.

Maar zonder het te kunnen zeggen bleef de kop kuren maken.

“Geen uitweg”  was de reden om alles achter te laten.

Moe gevochten.

Het zichtbare aan flarden geschoten door de excessen die bij elke oorlog horen.

De geest herkent enkel open wonden en gekrijs van een eenzamen doodsstrijd.

Lichaam en geest beide koud en leeg. Wazige dagen razen in sneltreinvaart voorbij.

Deze waren voor iedereen die me lief is een hel. Voor mij was het de laatste strohalm voor een nieuw begin.

Als je in het drijfzand van het leven beland is there no point of return.

Erop of eronder, pompen of verzuipen. Niet links of rechts enkel rechtdoor. Enkel de wil om te leven bestaat.

Wil enkel vrede maar de “burgeroorlog” bonkt al tegen de deur.

Nog half kreupel van de laatste excessen moet ik opnieuw richting battlefield. Weer vecht ik mijn burgeroorlog in en met mezelf.

Waar ik voorheen enkel kamikazepiloot was, transformeer ik me nu als sadistische rebellenleider, strateeg en vredesapostel tegelijkertijd.

Mijn burgeroorlog zal bloederiger en vulgairder evalueren dan alle voorgaande.

In gevecht met jezelf moet je etterende wonden, weken laten zweren, voor je aan herstel kan denken.

Elk knokpartij kopje onder. Slechts sporadische een millimeter terreinwinst. Tot op een ijskoude miezerige ochtend.

Op het einde van de kille nacht als de eerste schuchtere zonnestralen zich een weg banen door de dikke mist,

zwijgen om nog onverklaarbare reden alle wapens heel even.

In de prille ochtendzon weerklinkt de rustvogel. De vogel waar je al jaren bloed voor liet vloeien.

Even genieten van de schoonheid van de rustvogel. Wonden likken en als de pijn heel stilletjes wegebt.

Komt de hoop op vrede. Vrede met mezelf. Maar eens het vredesakkoord getekend.

Begint de moeizame wederopbouw. Puinruimen. Alles schots en scheef, maar moet op de rails.

Ook een nieuwe democratie is noodzakelijk voor bestaan. Dit proces is aan de gang maar zal mijn lange leven duren. Gelukkig kan ik rekenen op mijn strijdmakkers. Vrienden en kameraden, ze vechten schouder aan schouder om de prille vrede een kans te geven.

¡No pasarán!

Brieven aan mijn grootouders

Vader van mijn moeder

Bompa,

Uw laatste dagen…De eerste warme dagen van het jaar…

Mijn vroegste herinneringen aan uw Bompa, Is hoe ge met mij hebt rondgereden op net zo een zonnige dagen als deze… Ons ma vertelt vaak dat ge zelfs met mij naar het kinderheil ging.

Tot mijn 6 jaar was ik heel vaak bij Bomma en Bompa. S ’morgens vanachter op uwe fiets naar ’t scholeke op de Hei “pas op dat uw tenen niet tussen mijn spaken zitten” Ik hoor het uw nog zeggen…

Op woensdagnamiddag wandelden we samen vaak naar de pleinen van Hei-sport f gingen we naar de bouw van zaal Spellenburg of de aanleg van de ring kijken. Als ik iets groter was mocht bompa uiteraard niet ontbreken op schoolfeesten, de jaarlijkse bloemenverkoop op de rommelmarkt, zelfs mee in de klas, Bompa was er altijd bij. In de zomer mocht ik ook altijd mee op verlof naar de zee, Naar Klemskerke. Wij konden daar genieten van de gewone dingen, eens naar de vissers gaan kijken, Iets gaan drinken bij den Dije of gewoon ravotten op den Blekkaert. Het waren fantastische zomers aan zee…

De echte hoogdagen dat was in oktober, met Hei-kermis, Dan deden we telkens weer mee met de volksspelen en daarna naar de foor… Het is allemaal meer dan 20 jaar geleden maar ik herinner het mij alsof het gisteren was…

Als ik ouder werd kwamen we nog steeds goed overeen… We hebben zelfs nog samen feesten gedaan in zaal spellenburg gij achter de toog… En ik als snotbel bij de traiteur in de keuken.

Discussiëren konden we ook… Over voetbal, politiek, werk,… We hadden allebei onze mening en konden die ongezouten aan elkaar kwijt… Zelfs vorige week woensdag nog… Ge zij toen zonder omweg “zet da klakske maar af, ik zien uw veule liever zonder” … heb het intussen niet meer opgehad zanne” Bompa, ik zou u nog zoveel willen zeggen en nog zoveel met uw willen doen, maar dat kan niet meer… Je was moe, doodmoe…

Ik hoop dat ge nu geniet van je welverdiende rust… Bompa “ik zien uw gerre” en bedankt voor alles…

Slaap wel en hopelijk tot ziens

Vader van mijn vader

Bo,

Ik ga direct  met de deur in huis vallen Uwe Engelse sleutel krijgt ge  niet meer terug zannen.

Meestal zaten we gewoon naast elkaar, grommelend en een sigaretten te roken. Ma we wisten wat we aan elkaar hadden, twee ezels naast elkaar. Ge was gesloten Emoties tonen kon je niet, Ik ook niet zanne, Sofie noemt dat dikwijls de “molsies way” Beide kennen geen  tussen weg Het is wit of zwart ma grijs bestaat niet. En als we iets in onze kop hebben moet dat gebeuren. Af en toe eens goed tegen elkaar grollen, Was dikwijls de ideale uitlaatklep voor ons beide.

De laatste weken in het ziekenhuis waren dik tegen uw goesting. Verdoeme heb uw dikwijls willen meenemen naar de hei Ge waard gene vent om daar stillekes in een bed te moeten liggen. Ge zijd altijd bezig geweest en dat ging nu niet meer. En dat stak uw dik tegen

Ben deze morgen mijn petrels gaan betalen op de pis, daar gaan ze uw ook missen , wie gaat er daar nu den hond eten geven? Maar de laatste dagen ging het niet meer ma, ik zag wel aan uw ogen dat ge het geweldig plezant vond dat de kleine Ferre er ook bij was, en ge wilde alleen ma weten hoever we stonden met de verbouwingen.

Spijtig genoeg zult ge het huisje nooit afgewerkt kunnen zien, en zal de ferre zijn overgrootvader zich nooit kunnen herinneren. Maar ik zal later als hij wat groter is veel over uw vertellen, hoe ge kon vloeken en grollen maar vooral, over wat ge voor mij betekent hebt. We kwamen goed overeen meestal zonder veel woorden.

Slaap wel bo da hebt ge verdiend

Moeder van mijn vader

Moemoe

Moe het was verschieten zaterdag morgen. We dachten een aantal daagjes ziekenhuis en we krijgen weer de goeie ouwe moe terug thuis. Dan konden we terug plannen maken voor de zomer en vooral voor de geboorte van je jongste achterkleinkind binnen een paar weekjes, waar je zo naar uitkeek.

In voorspellen van het geslacht waart ge ne krak in oktober zijd ge al dat het een meiske ging zijn!!! Da ge zot waart van klein mannen, daar hebben we allemaal van mee geprofiteerd, sinterklaas, Pasen,.. Het kon nooit genoeg zijn kilo’s chocola -hebben we ooit  buiten gedragen !! Ma ook as we wa ouder werden en we mochten van thuis niet uitgaan viel er via de moe altijd wel iets te regelen.

Wel duizend anekdotes zou ik hier kunnen vertellen. Maar het beste dat me altijd zal bijblijven is dat we bij de moe en de bo altijd terecht konden om ons verhaal eens te doen al ik ergens mee zat. Ooit oeverloos mijn hart bij jullie gelucht, zeker niet altijd gelijk gekregen, maar wel met een zeer sterk wederzijds vertrouwen. Vooral dat ga ik missen moe. Moe je vertelde al een tijdje dat je moe was, vrijdag nog in het ziekenhuis, ik hoop dat je nu kunt rusten.

Slaapwel

Moeder van mijn moeder

Bomma,

We hebben wel een geweldige tijd gehad samen, gelachen, geweend  samen bij het eerste liefje dat van mij ging lopen, krabben zoeken in Klemskerke, maar ook veel ambras gemaakt over klakskes of oorbellen en da politiek iets was voor in Brussel en niks voor hier Bomma ik zal efkes in een paar  zinnen vertellen hoe ik uw altijd zal herinneren. Als ik begin na te denken wa is het eerste wat ik herinner van uw is dat ik op morgen binnen kom (zal vroeg geweest zijn) En da ge me mij bij de  bompa in bed legde en dat er s'morgens altijd spek opt vuur stond. Iets anders was dat ge dinsdags naar de markt ging met de velo en dan terug kwam met snoepjes. Heb al eens blauwe keikes in de soep gedaan!!! Mixer kapot en ferm naar mijn voeten gekregen. Ik ging naar het kleuterscholeke op de hei en dan bracht gij of de bompa mij altijd met de velo 'voeten in de  velo zakken he' Dat ze de ring aan het leggen waren en da ik met de camions mocht meerijden

Samen met de bompa gaan kijken naar de bouw van spellenburg. Da ik ne slechte eter was heb ik tot de dag van vandaag moeten horen. Als ik wat ouder was mocht ik mee op vakantie aan zee. Smorgens met de bompa naar de vissers gaan kijken en dan ne cola in het  volkshuis.  S'avonds naar huis bellen en dan een fritje gaan eten bij de "dije" maar ik at die nooit helemaal op en dan werd er wel eens gegrold.

Hei kermis was wel het hoogtepunt!! Zaterdags kinderspelen, dan bij de bomma blijven slapen, tafel mogen klaar zetten voor smiddags.

En dan wachten om mogen naar de kermis  te mogen gaan geweldig!! Als ik ouder was ging ik in het weekend werken bij een traiteur die bijna elk weekend in spellenburg zat. In het begin nog samen met de bompa, maar de bomma kwam altijd wel langs hoor om te kijken!!! Of was het om een dessertje te eten.

Wat later gingen we het huis uit en werken was aan de orde. Maar toch kwamen we nog vaak bij de bomma langs, zeker toen de achterkleinkinderen er kwamen. Ze waren allemaal uw oogappels. Een paar jaar geleden ging je naar het rusthuis, waar ge zeker nog een paar jaar hebt kunnen genieten zonder zorgen aan uwen kop.

In deze periode heb Sofie en ik een beetje impulsief uw huis gekocht zonder eigenlijk te weten waar we aan begonnen, en na veel slapeloze nachten en een half jaar verbouwen is het nu ons nestje, maar we hebben er nog geen seconde spijt van gehad en we wonen graag in de hemelrijkstraat 84. Alhoewel als de Bompa naar beneden naar zene hof kan zien zal hij al wel een paar keer gemiljard hemmen, omdat hij er niet zo piekfijn bijligt als vroeger.

In het begin kwam je nog vaak met je rollator tot bij ons of ging je mee de Ferre halen op school. Als we dan op bezoek kwamen in het rusthuis had ge de potekes yoghurt van een hele week bij gehouden voor de klein mannen. Ge genoot ervan om mee naar het grootouder feest te gaan, of als het scholeke kwam optreden in het rusthuis. Maar ook een koffie te  gaan drinken in de Safloer of den Bonte Os, waar ge natuurlijk weer jan en alleman kende. Of naar de Bompa wandelen als ge s'avonds gegeten had.

Ge had ook graag bezoek en zeker als de klein mannen er bij waren. Maar de laatste tijd hoefde het niet echt meer, wandelen ging niet meer, het eten smaakte niet meer, burten en tetteren deed je niet meer en de levensvreugde die je tot met de zomer nog had was eruit.

Maar nu is het zover je bent terug bij den Bompa Bedankt voor al de goede zorgen , de goede raad en vooral de liefde die je me hebt gegeven. BOMMA IK ZAL UW ALTIJD HERRINNEREN AL Ze eens content met wat je hebt!!!

Heb een mooie tijd met je gehad Bomma!!!

Dikke kus

Je kleinzoon Jelle

Oktober 2014

Ik beland met een bulkverpakking aan slaapmedicatie en een distillering aan alcohol in de maag wederom in het hospitaal, al zijn ziekenhuis opnames de laatste jaren wel vaste prik is dit toch wel de beangstigde. De eerste dagen en weken gaan aan me voorbij, de tijd op spoedgevallen en intensieve zorgen worden enkel beleefd door mijn onderbewustzijn. Slechts kleine flarden kan ik me voor de geest halen, maar als ik de verhalen mag geloven heb ik ferm de baviaan uitgehangen.

Door de hulp van mijn huisarts ontwaak ik uit deze freakshow. Waar de specialisten niet verder kwamen dan verplichte collocatie omdat ik onhandelbaar was geworden en daarom oordeelde zij dat ik tegen mijzelf en mijn omgeving diende beschermd te worden.

Mijn vertrouwenspersoon, huisarts maar vooral al jaren mijn laatste strohalm in de ongelijke strijd tegen de alcohol, wat deed de brave man? Hij lapte de regels van intensieve zorgen aan zijn botten, ontkoppelde de draadjes en wandelde met de dolgedraaide Mols in ziekenhuisplunje naar de uitgang van het ziekenhuis en liet hem 1,2,3 sigaretten roken. Heel langzaam klaarde de mist op in mijn geest en ben ik voor reden vatbaar en ben ik terug in de mogelijkheid om min of meer rationeel te denken en handelen.

Dit wil zeggen dat ik al op een normaal pijl ben het zal zeker nog enige weken duren vooraleer de benzodiazepines die ik in grote hoeveelheid in een paar slokken heb naar binnen heb gespeeld volledig zijn uitgewerkt.

Dit wil nog niet zeggen dat mijn mij als volwaardig persoon behandelde in het ziekenhuis, zo mag ik mij de eerste weken enkel onder begeleiding scheren, kan niet beschikken over geld zo moet ik steeds op goodwill van mijn ouders rekenen om aan sigaretten te geraken. Moet ook steeds melden als ik de kamer verlaat omdat men verondersteld dat ik het hazenpad zal kiezen. Ik lig ook weer tussen de dementerende bejaarde, met alle respect voor deze medeburgers, maar dit knaagt verschrikkelijk aan mijn toch al neergehaalde zelfvertrouwen. Hier op deze plaats zweerde ik trouwens de eed om nooit nog in de verkleinende TJE vorm te spreken. Welke persoon die ooit op het idee kwam om ouderen met deze vorm te beginnen aan te spreken verdiend een pijnlijke lange doodstrijd.

Daar besliste ik ook dat het maar eens gedaan zijn met het lap en plak en de psychologische spoed interventies met bijhorende steeds wijzigende einddiagnoses, er zijn maar weinige medailles van ons aller bekende DSM handboek die ik niet heb weten te behalen in de loop der jaren. DSM is de afkorting van ‘Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders.

Maar hiervoor is een grondige grote kuis van de kop noodzakelijk en dat dit een proces van maanden of jaren zal worden besef ik me ook. Dit om in de toekomst een stabiel en redelijk normaal leven te leven te kunnen lijden.

Maar hier begint de volgende lijdensweg. Ons neoliberaal beleid heeft de gezondheidszorg kapot bezuinigd. De bezuinigingen golf was het grootst in de psychologische hulpverlening, de ego politici hebben dat slim doordacht omdat dit segment van de hulpverlening het verst onttrokken is aan het gezichtsveld van het publiek, zo levert dit besparingsbeleid het geen electoraal verlies op. Dat dit tot mensonterende toestanden zorgt zal hun worst wezen.

Zo zijn de bedden in de gespecialiseerde psychiatrische hulp zeer schaars, het is dan ook de spreekwoordje beerput van jezelf die je moet opentrekken bij het lobbyen naar een plaatsje gelukkig neemt de psycholoog van het ziekenhuis Mol mijn verhaal ter harte en zet er zijn schouders onder, hij is ook de allereerste die doodleuk vertelde, “Jelle als ik jou een beetje overschouw en als ik naar je vaak ellelange onsamenhangende verhalen luister, en hij kan het niet met medische onderbouwde elementen bewijzen maar hou er meer zeer zeker rekening mee dat je ADHD hebt, en we moeten de brave jonge man met engelen geduld gelijk geven”

So what, een flinke dosis lef en tegenwringen als tweede natuur kwam me in deze patstelling weer eens goed van pas. Want ik wist dat een vrij plaatsje bemachtigen in de psychiatrie maar op drie manieren kon:

1. Er bestaat een patiënten recht artikel dat zegt dat de zorgverstrekkers een behandeling niet mogen onderbreken, dus was de truck in het ziekenhuis te blijven voor de tijd dat er naar een plaats in de psychiatrie gezocht word, zo zal het ziekenhuis er vaart bij zetten een plaatsje te zoeken, zo zal ik nog drie extra weken op de demente bejaarden afdeling moeten uitzitten vooraleer ik in het OPZ Geel word opgenomen.
2. Bij hoogdringendheid of collocatie

Maar dat leek me geen al te strak plan omdat je dan uit je burgerrechten ontzegd word en nadien ook nog door de rechterlijke mallemolen moet, heb deze optie wel als back-up optie gehouden. Plan was om als de eerste niet zou marcheren een ziekenhuiskamer beginnen te verbouwen en om dan gecolloqueerd te worden, gelukkig is het zover niet moeten komen

3. Braaf je beurt op de wachtlijst afwachten maar dan was ik nog wel twee jaar zoetjes ha ha ha

In november 2014 start ik dan voor een maandenlange behandeling op de dienst angst en depressie OPZ Geel.

Hier volg ik de 8 maanden D.G.T. Dialectische Gedragstherapie

In de training worden de volgende modules behandeld:

• Kern- en mindfulness vaardigheden

Deze vaardigheden omvatten het leren bewust observeren en beschrijven van en participeren in datgene wat je meemaakt en ervaart

• Intermenselijke effectiviteitsvaardigheden

Deze vaardigheden zijn gericht op het aanleren van sociale vaardigheden en het effectief omgaan met anderen

• Emotieregulatie vaardigheden

Deze vaardigheden leren je omgaan met en uiten van je emoties.

• Frustratie tolerantie vaardigheden

Deze vaardigheden zijn gericht op het accepteren van het hebben van crisis en het verdragen van pijnlijke ervaringen die bij het leven horen.

Je bent je eigen manager

Het uitgangspunt is dat je als capabele volwassene wordt beschouwd.

Je bent in staat om te leren zelf regie over je leven te hebben, je bent je “eigen manager”. Je bent niet de oorzaak of de schuld van je emotionele ontregelingen, maar wel de enige die daar vat op kan krijgen en houden.

Iedere verbetering is dan ook je eigen verdienste. Je bent zelf verantwoordelijk voor het tijdig vragen om hulp bij bijvoorbeeld dreigende crisis of ontregeling. Het is ook jouw taak om zelf ‘indien nodig’ je omgeving, inclusief eventuele andere behandelaars op de hoogte te stellen van waar je mee bezig bent en wat je nodig hebt. De therapeuten hebben daarbij een coachende rol en nemen de verantwoordelijkheid niet over..

Het was een moeilijke maar noodzakelijke periode. Een tijd dat ik de alcohol afzwoor, mijn moeilijke pijnlijke detox onderging, ik zag dat ik vorderingen onderging, ook is dit de periode dat ik terug het plezier vond in sporten na jaren van plat op de zetel ging ik terug intensief sporten, fitness, spinning, krav maga en het meeste plezier ondervind ik nog steeds in jiujitsu.

Maar het moeilijkste aan deze lange periode van uithuizig zijn was dat het uitblijven van definitieve diagnose, ik snapte naar een verklaring voor wat er met mij aan de hand was, zocht een verklaring en misschien wel een etiket om me achter te verschuilen voor mijn uitspattingen. Hoewel ik niet meer dronk voelde ik me niet echt vorderingen maken, misschien omdat de eerste maanden geen pretje omdat mijn lichaam oncontroleerbare bevingen had en ik met mijn hoofd bonkte van de hoofdpijn. Deze ontwenning van alcohol en kalmeermiddelen wens ik mijn ergste vijand niet toe.

Na drie maanden nuchterheid besluit ik om ook de AA te raadplegen omdat de alcohol een strijd blijft die ik maar niet kan winnen precies. Dit was mijn beste zet tot dan toe, nog steeds gij ik wekelijks naar de vergaderingen, ook is het na mijn familie mijn grootste steunpillaar in moeilijke tijden. Na een maandenlange behandeling begin ik in mei 2015 terug te werken. Om mijn naar prikkels gevoelige brein genoeg input te geven beslis ik terug naar school te gaan dit in combinatie met terug gaan te werken. Het word de graduaat opleiding “ervaringswerker in de geestelijke gezondheidszorg” eigenlijk als een “dat wil ik nu toch eens gedaan hebben” Ik krijg terug ook de positieve vipe te pakken, waardoor ik me met een sneltreinvaart doorheen het landschap van de “ervaringswerkers” begeef.

De opleiding ervaringswerker zit nog maar in zijn eerste jaar en de inzet van ervaringswerkers in de geneeskundige gezondheidszorg zit nog maar in de kinderschoenen. Hierdoor is het zeer moeilijk te bepalen welke de “zwaargewichten” in deze nieuwe werkingsvorm zijn. Even de samenwerking met de ervaringswerker Bart Buyens schetsen aan de hand van “de valse herinneringen van Loftus” Ik heb een aantal maanden met hem samengewerkt (niet professioneel) maar deze maanden waren zeer intensief.

Deze samenwerking kwam letterlijk uit de lucht kwam gevallen doordat er zeer veel menselijke raakpunten waren, hoewel we van karakter, interesse buiten het ervaringswerker, als sociale achtergrond, scholing, attitude en zoveel meer, elkaars tegenpolen zijn en zullen blijven.

Maar het waren de woorden ONS en WIJ die de ene overtuigde dat hij de andere mee op sleeptouw moest nemen, om zijn doel te bereiken, de ene die de andere mee op sleeptouw pakte zal zijn doel nooit bereiken maar de tocht er naar toe was zo belangrijk dat hij de andere losliet waar hij zelf naartoe werkte. En dat gaf een ontzettende genoegdoening dat de ene zo bleef verder werken die ene ben ik.

Anarchisten springen van plek naar plek, gedreven door wat zijn hart en overtuiging hem ingeeft, om zo moed en gemoedsrust te vinden om weer verder te kunnen springen, moet bekennen Jelle Mols is een raar kereltje met nog veel meer rare hersenkronkels dit maakt het hem heel moeilijk om in groepen te fungeren laat staan zich goed te voelen.

En als hij dan toch in een groep moet werken word het een struggle om niet te ontsporen. Een einzelgänger tussen de einzelgänger.

Zo zijn de mensen waar ik mee kan samenwerken op professioneel of vrijwillig vlak zeer dun bezaait.

Op familiaal of vriendschappelijk heb ik hier overigens zeer weinig problemen mee, dit ligt zeer zeker niet aan de mensen rondom mij, maar dit ligt aan mezelf, dus laat me stellen dat buiten mijn A.A. vrienden er nog drie overblijven.

• Zo is er een geflipt militant op Nyrstar en hoofddelegee op, hij slaat graag wild om zich heen slaat, maar zonder het zelf te beseffen is hij het bindmiddel en glijmiddel tezelfdertijd van de militante dwarsliggende metallos die altijd hun eigen goesting doen dit tot grote ergernis van directie Nyrstar maar zeer zeker ook van de ABVV metaal aparachik die al buikkrampen krijgen als ze nog maar van Balen Wezel horen.
• Zo is er een uiterlijk zeer rustig en steeds beheerst pratend baardmens uit Antwerpen die om den brode menig Lidl onveilig maakt en in zijn vrije tijd mijmerend een betere andere eerlijkere wereld creëert daarom zit zijn gekke hoofd dus steeds vol met nog onvoltooide ideeën die met hoogdringendheid dienen uitgewerkt te worden, gewoon omdat hij vind dat het moet, schitterend is dat.
• En de derde is dus Bart Buyens, ervaringswerker OPZ Geel.

Hoewel ik een mooie vragenlijst had opgesteld liep het interview weer compleet in het honderd en leek het of de tijd even een loopje met me nam door ineens vier jaar over te slagen (welgeteld vier jaar zaten er tussen het laatste fatsoenlijk gesprek en donderdag 5 december de dag van het interview)

Het moment dat we elkaar voor het eerst treffen zal ongeveer 5 jaar geleden zijn, ikzelf ben nog niet zo lang terug aan het werk na een lange behandeling op het OPZ Geel, ook ben ik begonnen met de opleiding “ervaringswerker in de ggz en verslavingszorg in Heverlee”

Om een beeld te krijgen van een voor mij onbekende wereld zijnde het kluwen aan netwerken die actief zijn in de geneeskundige gezondheidszorg.

Doe ikzelf wat zeer tegen mijn natuur is. Ik ga netwerken en begeef in de verscheidene netwerken tegelijk, en verander van stoel maar dan op een zeer snelle manier dat niemand nog zicht krijgt van wat dat kieken ikzelf vertegenwoordigd (maar ik vertegenwoordig enkel mezelf) op een van deze “meetings” loop ik Bart tegen het lijf en we concluderen dat heel snel dat heel dat netwerken wel een zeer leuk tijdverdrijf is voor zij die beroepsmatig niks te doen hebben buiten zichzelf belangrijk vinden en voor vrijwilligers met teveel tijd.

Want vergaderen om te vergaderen is nu wel de slechtste tijds investering die er is. We concluderen dat al wat op al deze plaatsen ongeveer hetzelfde is, professionelen in de ggz proberen hetgeen ze in de zelfhulp zien te integreren in hun therapie en hiervoor zien ze de “ervaringswerkers” als ideaal bindmiddel omdat te verwezenlijken.

Maar ze vergeten één noodzakelijk ding, dan moeten ze de “ervaringswerker” als gelijkwaardige partner meenemen in het debat en dat ligt niet verwonderlijk zeer moeilijk daar deze “partner” nog niet lang voorheen op dezelfde stoel zat als “patiënt” bij dezelfde hulpverlener die nu beroep doet op de ene zijn diensten.

Dus komt het plan da kun wij twee ook, waar de netwerken zich dood vergaderen door de zoektocht naar de zoveelste “context” boxen wij twee een project voor jongeren met middelen afhankelijkheid in elkaar.

Budgettair en al geregeld. Iets waar de netwerken al jaren over deden. Hierdoor werd duidelijk dat de budgetten die de netwerken voor dergelijke initiatieven gebruiken ver van de pot zijn gerukt. Omdat zij dit doen door de coördinator die de coördinator coördineert vloeit bijna gans het budget naar de coördinator en niet naar de doelgroep. En in budgettair moeilijke tijden is dit des te pijnlijker. BTW de vakbonden zijn op dat vlak het zelfde bedje ziek, ook zij zien dit evenmin in.

De samenwerking met Bart verliep grotendeels “door de nieuwe communicatie technieken ” een voor mezelf een grote onbekende maar niet voor computernerd Bart die mij er in wegwijs maakte, dit pas ik nog dagdagelijks toe. Zo bespaarden we tijd en echt fysiek overleg beperkte tot een strikt minimum, geloof twee keer en één keer als het echt om de knikkers ging. Voor het overige deed ieder zijn ding maar zochten wel steeds feedback bij elkaar.

Hoewel het project er nooit is gekomen hoewel alles klaar lag en juist de elektriciteit aansluiten nodig was om te starten. Des te dichter we bij het finaliseren van het project kwamen des te meer tegenwerking ondervonden van de zelfde netwerking waar we ervoor nog deel van uitmaakten, langs alle kanten werd aan onze mouw getrokken om het project bij hun winkel in te bedden. Ze hebben het zelfs letterlijk gekopieerd (budgettair maal 20) maar dit was geen lang leven beschoren. Maar door zo kom je wel op ramkoers te zitten met gans de structuren en dat was nu ook weer niet de bedoeling. Op datzelfde moment kwam Oggpa als eerst in de eerste in de Kempen met een betaalde vacature als ervaringswerker.

Bart heeft die job dan ook terecht gekregen, de kaarten lagen daardoor wel effe anders om de samenwerking als ervoor verder te zetten. Voor mij stopt hier het verhaal “ervaringswerker” nogmaals zonder enige rancune, het was een korte intensieve leerschool waar ik nog heel veel van gebruik in het dagelijks leven en het syndicalisme en ik ben Bart hiervoor zeer dankbaar.

Van het oorspronkelijk geplande interview schoot er zoals eerder aangehaald niet veel meer over, het werd zeker geen nostalgische babbel, voor mij voelde het aan als een zeer geanimeerd gesprek dat na 4 jaar on hold weer werd verdergezet. Ervaringswerkers ondervinden grotendeels dezelfde hindernissen als toen, van het beloofde beroepsprofiel wat strikt noodzakelijk is voor gelijkwaardigheid word nog altijd zeer veel gepalaverd maar zolang staat alles stil.

Er wel vooruitgang geboekt in het inzetten en omschrijving van het begrip “ervaringswerker” ook de kijk van de professionelen op de “ervaringswerkers” is verbeterd maar voor een volledige gelijkwaardige samenwerking is er nog zeer veel werk voor de boeg.

Hierboven beschrijf ikzelf wat voor mijn gevoel 5 jaar geleden heeft plaatsgevonden:

We maken na het interview de afspraak dat ik mijn ervaring ervan zal neerschrijven en de Theorie van “de valse herinneringen van Loftus in gedachte zal Bart zijn opvatting hierop geven

Hier een reactie op de tekst die je stuurde van ons interview.

Ik hoop dat je er iets aan hebt!

Hetgeen we met SJOW hebben gedaan en meegemaakt, ga ik zeker niet weerleggen.

Het was een bijzonder leerrijke ervaring en een eer om dat samen met jou te kunnen doen! Het andere stuk heb ik iets genuanceerder beleefd denk ik...

Na een opname leerde ik, als vrijwilliger, verschillende werkgroepen en initiatieven kennen.

Het was een ontdekkingstocht: je plaats zoeken en leren kennen, het doel van de verschillende vergaderingen en initiatieven achterhalen,... er achter komen dat de ene met andere bedoelingen aan tafel zat dan andere, maar toch naar een gemeenschappelijk doel trachten te

werken.. het was een kluwen dat zich gaandeweg ontrafelde. Ik mocht ervaren dat we, als ex-patiënt, stilaan meer en meer een echte stem kregen, een meer gelijkwaardige stem,... De meerwaarde van ervaringsdeskundigheid werd meer en meer erkend.

Ik begon als vrijwilliger, ging dan betaald aan de slag via OGGPA (voor regio Kempen) en ondertussen is de meerwaarde van ervaringskennis bekrachtigd door de regionale aanwerving van mezelf en een collega ervaringsdeskundige. We hebben al wat kunnen teweegbrengen, maar er is ook nog werk aan de winkel. Twee betaalde ED voor een hele regio?

Nog veel teveel dat wordt opgenomen door vrijwilligers, het aantal betaalde jobs dat niet strookt met de noden van de patiënten, nog geen erkende opleiding, onduidelijkheden over statuten,.... Er zijn nog heel wat punten die dienen uitgeklaard te worden.

Moet een overheid soms niet wat meer durven springen als er toch al heel wat goede voorbeelden zijn?! Het doet me deugd dat ik door de jaren heen een plaats hebben kunnen vinden, waar ook men verleden er mag zijn, en dan bedoel ik niet enkel de kwetsbaarheid maar ook de andere vaardigheden. we blijven elk ons steentje bijdragen om zo de mensen waarvoor de zorg bestaat meer en meer centraal te zetten.

Groeten,

Bart

In hoeverre is het neoliberalisme doorgedrongen in de dagelijkse werkomgeving?

Tot 2015 volgde ik een totaal andere opleiding namelijk de graduaat opleiding ervaringsdeskundige in de verslavingszorg aan de sociale hogeschool Heverlee.

De laatste vraag van het laatste examen aldaar

Examen “identiteit van de ervaringswerker” Stigma versus empowerment

Wat maakt dat jij als ervaringsdeskundige aan het werk zou kunnen gaan?

Ik heb de durf om open en eerlijk mezelf te zijn en mijn ervaringen te de delen, ik wil geen rol als ervaringsdeskundige opnemen, ik neem actief mijn rol op in het leven, door te leven toon ik wie ik ben: Jelle Mols, vader van mijn lieve kinderen, man van Sofie, METALLO” in Balen – Wezel, maar geen hoge schoolstudent  “Den internationale”

Door toedoen van mijn verleden ben ik mezelf maniakaal beginnen observeren, wat maakt mij prikkelbaar, wat enerveert me, welke gedragingen heb ik in welke omstandigheden. Omdat arbeidstijd of de tijd dat men effectief beweegt in Balen Wezel is een vrij rekbaar begrip om de tijd te doden ben ik twee jaar geleden zo ook mijn nabije collega’s beginnen observeren.

Hier begint mijn zoektocht naar de invloed van neoliberalisme en zelfsturende teams op de werkvloer. Maar vooral hoe word dit ervaren door de productiearbeiders, zij die op de onderste trede staan van de human resource pikorde.

Om voor mezelf de puzzel te kunnen maken start ik de graduaatopleiding syndicaal werk aan de Erasmus hogeschool dit zonder een minuut ervaring in het syndicalisme of de structuur van het ABVV apparaat. Ik moest enkel een antwoord vinden op de “mentaliteitswijziging” die op Nyrstar Balen Wezel heeft plaatsgevonden.

Voor 2008 werkte Nyrstar-Balen  voorheen Vieille-Montagne, Umicore volgens wat men onder het Taylorisme kan catalogeren.

• Grote afdeling werkte met een zeer grote autonomie en de arbeiders (en/of bedienden) bleven er grotendeels gans hun carrière.
• Per afdeling kreeg men een job toegewezen heftruck chauffeur, gieterij, …. wat men ook doorgaans gans zijn loopbaan bleef doen.
• Men werkte individueel en legde verantwoordelijkheid af aan het afdelingshoofd (ingenieur)
• Tijdens de nacht en weekend uren kon men terugvallen op een ploegbaas (niet aan uw toegewezen kan dagelijks van persoon wisselen – roterend systeem)
• Men werkte in mindere mate in vaste samengestelde ploegen
• Men deed rechtstreeks (of via de vakbonden) de communicatie met de personeelsdienst, ect
• Door het "zonen van systeem" (zonen van al in dienst zijnde arbeiders kregen voorrang op een aanwerving en/of contract van onbepaalde duur – zo zijn er nu nog grote familiale banden.
• De arbeiders van Vieille montagne stonden  bekend als zeer Militant
• Men kwam in aanmerking voor promotie door een "punten systeem" per dienstjaar kreeg men 1 punt. Waardoor de betere functies werden ingevuld op basis van anciënniteit en niet door …

Vanaf 2009 na een grote herstructurering,  een economische werkloosheid van 10 maanden ging hieraan vooraf, vanaf toen ging men geleidelijk aan over naar wat men nu de zelfsturende teams noemt.

• Men werd opgedeeld in kleinere vaste ploegen van ong.
• 16 arbeiders met 1 vaste teamleader  en twee reserve teamleider.
• Men heeft nu "verbrede functies" men moet grotendeel alle taken op de afdeling kunnen uitvoeren.
• Men werkt in team en rapporteert enkel aan de teamleider

geen rechtstreekse communicatie met de hogere leidinggevende

• Men komt in aanmerking voor een andere functie enkel nog op voordracht (meestal door de teamleider) het anciënniteit en zonen van systeem is dan ook afgeschaft.

Voordelen

• Voor het bedrijf zal dit wel zijn voordelen hebben uiteraard

Nadelen

• De praktijk is zeer individualistisch ingesteld in tegenstelling wat er beweerd word
• Men word overgeleverd aan favoritisme kopje aai
• Gebrekkige informatietoevoer
• Werkt pesterijen in de hand
• Zet de vakbonden grotendeel buitenspel
• Kritische stemmen worden als moeilijke collega’s bestempeld.
• Men meerdere functies moet kennen is ook de stress verhoogd
• Verhoogd de onderlinge rivaliteit en ondermijnd collegialiteit

Mijn ultieme doel was een mentaliteitswijziging op gang brengen, dat ik hierin helemaal niet geslaagd ben daar moet ik mij bij neerleggen, maar hieronder enkele voorbeelden waaraan de ploegen moesten voldoen

• Zij hanteren onderling het oude ploegensysteem
• De ploegbaas moest gedragen zijn door de groep en moest door de ploeg zelf voorgedragen worden.
• Er wordt ook terug op de Vieille Montagne manier gecommuniceerd naar de directie en ingenieurs
• Bij ziekte enkel de portier verwittigd zonder mededeling wat of hoe
• Persoonlijke beslommeringen met personeelsdienst, ect doe je zelf of laat je de vakbond voor je doen
• Iemand die aan het niks doen is niet lui maar moe, nog dronken, heeft geen zin om iets te doen en moet met de grootste zorgen met rust gelaten worden😊
• Er bestaan geen foute handelingen tijdens je werk, als er iets misloopt is dat het gevolg van de apparatuur of de werkomschrijving is slecht doorgegeven door het management
• HR is een personeelsdienst en niets anders. Deze zijn aangesteld om u te controleren en te ambeteren. Ze denken dat we juist zelfstandig kunnen kakken en dat is misschien ook zo maar zij hebben veel schijters moeten doorzwemmen om op HHHRRR te kunnen zitten.
• Evaluaties – doorgroeigesprekken doen we niet aan mee en formulieren worden dan ook enkel getekend met 18 cm, de aarsdiepte die moet gehaald worden als men wil promoveren
• Summa opleidingen horen niet thuis in dit team, Summa is door het managementteam in het leven geroepen om jonge kneedbare arbeiders te plooien naar goeddunken onder het voorwendsel dat zij hierdoor carrière kunnen maken) Summa is zoals de Vierincks Business school gewoon rechtse indoctrinatie. Hier begint dan ook zonder dat ik het zelf besefte mijn zoektocht naar het ware gelaat van “zelfsturende teams.

Betoog n.a.v. afschaffing Punten systeem

Op twaalf jaar tijd van dwarse Metallos  naar pieten zuigende operatoren

De overgang van de zeer harde militante arbeiderscultuur naar de zeer meegaande, individualistische georiënteerde bedrijfscultuur

Punten systeem: Per dienstjaar kreeg men 1 punt.

Bij interne vacatures werd er enkel gekeken naar het aantal punten,

op die wijze werden de vacature ingevuld.

Mannen,

Zoals iedereen al wel weet is het laatste “heilige huisje” gesneuveld hier in balen wezel. Onze laatste houvast in het kluwen in het wat men nu zo ferm uitlegt als de Nyrstar waarden.

Ma allemaal ferm mijn gat.

We zen allemaal stillekes in hetzelfde valleke gelopen da van kopke aai, gij ze ne brave en ge moogt meespelen, ma gij ze ne wringer en ga daar ma wa in een hoekske zitten blèten.

Twaalf jaar zen ik nu zelf hier opt fabriek, toen was het allemaal vele simpeler ge kreeg ne witten helm en ne blauwen overall, en ge kreeg een éérste man toegewezen en die moest ge de eerste maanden volgen en liefst ook niet tegenspreken

In mijn geval was dat de Johan van de Hamon ploeg ik herinner me de as gisteren veel woorden werden daar niet aan vuil gemaakt

Jij doet niet meer ma ook niet minder as ik als er iets niet duidelijk is gewoon vragen en als ge stront maakt lossen we da wel op, maar ik uw op 1 van die drie bureaus zie zitten zonder da ik er iets van weet dan trekt uwe plan. Thats it

Nu komen de nieuwkomers langs de grote poort binnen en kunnen en weten ook alles, ze worden door de leidinggevende op handen gedragen, veu wa slaag me dood, heb het in de week nog verteld, ik kan nog altijd in de spiegel zien en menen piet ziet nog niet bruin.

Tot tien jaar geleden was zoiets ondenkbaar omdat we toen nog als blok aan elkaar hingen, we kwamen niet altijd overeen ma als het erop aankwam dan stonden we er. Raak ene Metallo van Balen Wezel en ge krijgt die ander 899 in uwe nek.

Tis toch waar he jassendief.

Helemaal de klok terugdraaien kunnen we niet meer spijtig genoeg ma ik hoop da iedereen die hier zit efkes nadenkt en voor zen eigen uitmaakt hoe hij zijn verdere dagen hier wilt slijten.

Voor hier in de hal is da simpel uit te leggen zede peller of stripping operator zen ma woorden ma denk dat da voor veel een andere betekenis heeft.

Merci mannen

Artikel n.a.v. zelfsturende teams op Nyrstar

Zelfsturende teams maken Nyrstar beter, aandelen Nyrstar kelderen, maar geen gevolgen voor Kempense tewerkstelling Management luistert naar medewerkers op de  werkvloer in vernieuwde organisatie

22/10/2015 om 05:00 Door Guy Van Nieuwenhuysen

BALEN - Geef de mensen op de werkvloer meer verantwoordelijkheid,

laat hen mee nadenken over de werking van het bedrijf en de resultaten verbeteren spectaculair.

Nyrstar in Balen en Overpelt gaat Google en Toyota achterna.

Twee werknemers getuigen.

Vroeger zeiden onze bazen wat we moesten doen, nu luisteren ze naar de teams

Guy schildermans

Nyrstar, het zinkverwerkende bedrijf met een vestiging in Overpelt en in de Zinkstraat in Balen, is een exponent van de oude, zware industrie.

Het bedrijf bestaat al 126 jaar en was het decor voor het boek Groenten uit Balen van Walter Van den Broeck en voor de gelijknamige film met Evelien Bosmans en Stanny Crets. Niet het bedrijf waarin je een moderne bedrijfsvoering verwacht.

En toch is dat precies wat er gebeurt. Door af te stappen van een sterk hiërarchische organisatie en door de operatoren op de werkvloer te betrekken bij de bedrijfsvoering, is de werking van Nyrstar spectaculair verbeterd.

Niels Lambrechts, die sinds 2008 bij Nyrstar werkt, maar van 2010 tot vorig jaar management en economie ging studeren aan de KU-Leuven, bestudeerde de nieuwe organisatievormen in zijn bedrijf en schreef er samen met professor Van Looy een eindwerk over.

“Ik beschrijf de evolutie van die hiërarchische organisatie, waarin de operator ‘meneer’ zei tegen het afdelingshoofd, naar de veel plattere organisatie waarin de medewerkers inspraak kregen en hoe dat tot spectaculaire productiestijgingen leidde.”

Bij Nyrstar rijden dagelijks 27 treinwagons met zinkerts binnen. Daarvan wordt in drie stappen zink gemaakt. De laatste stap is elektrolyse:

het zink slaat op platen die, wanneer de laag erop dik genoeg is, worden gestript of afgepeld. “Dat proces duurde vroeger veertig uur, maar kan nu in 28 uur worden afgewerkt. Ik moet er geen tekening bij maken dat dit voor het bedrijf een grote winst oplevert.”

Marc Deckers is onderhoudstechnicus op de bewuste afdeling, Guy Schildermans teamleider. Ze zijn nauw betrokken bij de procesverbeteringen in de afdeling. “We zijn met zijn allen rond de tafel gaan zitten”, zegt Marc. “De leidinggevenden, de operatoren,

de onderhoudsdienst. We hebben onze ideeën uitgewisseld en het proces aangepast. Hoe we dat hebben gedaan is ons geheim, maar met het hele team zijn we erin geslaagd om het proces tot 28 uur te herleiden.”

Toch zijn er geen spectaculaire wijzigingen doorgevoerd. Het gaat vaak om kleine veranderingen die telkens wat tijdswinst opleveren. Waarom heeft men dat jaren geleden al niet gedaan?

“De machines zijn nog steeds dezelfde, maar de tijden zijn veranderd”, zegt Guy. “We zijn efficiënter gaan werken en spelen korter op de bal. Vroeger zeiden onze bazen wat we moesten doen.

Nu worden we betrokken bij het proces en wordt er geluisterd naar de teams. De operator die de machine bedient, kent die machine vaak veel beter dan de ingenieur die de leiding heeft. Vroeger werd niet naar die operator geluisterd. Nu wel. Je ziet wat het resultaat is.”

De onderhoudsploeg komt in actie als de machine stilligt. De pneumatica en hydraulica vragen veel onderhoud. De ploeg werkt gedurende de dag. Als er in het weekend een probleem ontstaat, valt de productie stil.

“Daarom leg ik de machine voortaan op vrijdag een halfuur stil om te vermijden dat er in het weekend problemen ontstaan”, zegt Marc. “Dat preventieve onderhoud garandeert dat er in het weekend zink kan worden gepeld en we ons doel bereiken.”

“Vroeger had elke operator zijn eigen taak”, licht Niels Lambrechts toe. In de nieuwe organisatie kregen ze niet alleen meer verantwoordelijkheid, maar hebben we ze ook laten roteren, zodat ze elkaars taken beter leerden kennen. Zo gingen ze ook meer met elkaar praten. Minder structuren, meer netwerken.”

“We krijgen nu ook opleidingen waardoor we onszelf beter leren kennen”, zegt Guy. “Ik ben teamleider. Ik heb een ploeg onder mij die continu draait. Ik moet erop toezien dat de ploeg zijn werk doet. Wie hier graag werkt, doet dat ook goed.

Dankzij die cursussen heb ik geleerd dat iedereen anders is en elke collega een eigen aanpak verdient. We vormen nu een hecht team en organiseren vaak activiteiten buiten het bedrijf. Dat is toch een teken dat het hier goed draait.”  Het bedrijf Nyrstar erkent die sterke verbeteringen. Het team van de elektrolyse-afdeling kreeg onlangs zelfs een global award.

“En in echt zink”, zegt Marc lachend. Een loonsverhoging was ook welkom, maar dat zat er niet in. “Ons team kreeg wel een attentie die we met de hele afdeling gedeeld hebben. Dat appreciëren we ook”, zegt Guy.

Het onderzoek van Niels Lambrechts beperkt zich niet tot dat ene team. “Het was interessant om te bestuderen of een bedrijf met zelfsturende teams het beter doet”, zegt hij.

We hebben zo’n teams op verschillende afdelingen en ik merk dat de resultaten niet overal even spectaculair zijn, hoewel iedereen even gedreven is. In deze afdeling was het succes opvallend omdat het productieproces er zich toe leent.

Ik vergelijk het graag met wielrennen. De ene afdeling is als een groep wielrenners die elkaar aflossen. Daar speelt organisatie een belangrijke rol en kan een wijziging meteen meetbaar succes opleveren.

In een andere afdeling speelt de technische installatie een belangrijke rol en is organisatie als de mecanicien die aan de fiets sleutelt.

Ook dat verbetert de prestatie van de wielrenner, maar het valt minder op. De kunst is om de juiste uitkomsten te ‘triggeren’. Ik merk wel dat de teams los van de harde resultaten meer motivatie en eer uit hun werk halen.”

Niels denkt dat er nog veel evolutie mogelijk is. “Onze teams zijn nog niet volledig zelfsturend. We zijn dus nog niet de nieuwe Toyota of Google. Maar wat we hebben bereikt, zou je niet verwachten in een bedrijf zoals het onze.”

Nyrstar beleefde gisteren een rampzalige dag op de beurs: het aandeel daalde met meer dan 30 procent. De lage zinkprijs laat diepe sporen na op de beurswaarde van Nyrstar.

Daarbovenop komt het feit dat de kosten om de smelter in het de Australische mijnstad Port Pirie geschikt te maken voor bovengrondse mijnbouw veel duurder uitvallen dan verwacht.

Het komende jaar kondigt zich voor de Nyrstar Groep dus als moeilijk aan. Het bedrijf snoeit flink in de investeringen van de mijnbouwtak om de schuldenlast te beperken. “Maar voor de tewerkstelling van de Nyrstar-zinksmelterijen in Balen en Overpelt is er geen gevaar”, zegt Dirk Van der Eycken van ACV-Metaal. “Het probleem werd vorige week besproken op een beperkte Europese ondernemingsraad, maar daar werd aangekondigd dat de investeringen in de smelters in Europa verder gaan. Die smelterijen zijn immers winstgevend: ze zijn de melkkoeien van Nyrstar.”

Nyrstar is nu volop bezig zijn financiering rond te krijgen. Verwacht wordt dat het bedrijf vers kapitaal zal ophalen. “Verder haalde de Zwitserse grondstoffenhandelaar Glencore kort geleden al eens 500.000 ton erts uit de markt om de prijzen op te drijven, iets wat gedeeltelijk lukte”, zegt Dirk Van der Eycken.

Nota n.a.v. de herstructurering van 2008

Hierdoor vielen vele ontbrekende puzzelstukjes in elkaar

Mijn eigen negatieve werkervaring verklaart volgens sociale psychologie.

Een cognitief schema van een bepaald type persoon bevat de globale beeldvorming die we hebben opgebouwd over dit type persoon.

Het is net zoals bij de waarneming van objecten: iets onvolledig vullen we spontaan aan tot een geheel. Dit noemen we ook een impliciete persoonlijkheidstheorie.

Voor mijn uitval in februari 2014, hebben ik een vrij onopvallende persoonlijkheid op het fabriek, ik lig redelijk goed in de groep maar ben zeker niet het haantje de voorste.

Wat algemeen geweten is dat ik technisch niet de sterkst onderlegde ben.

Ook het rijden met de bedrijfsvoertuigen is niet mijn grootste talent.

Wat is het meest opvallende aan Jelle Mols deze periode:

• Hij drinkt wel vaak een pintje teveel, maar dat is niet bepaald opvallend op een fabriek
• Hij is standard supporter
• Hij is al een keer opgenomen in de psychiatrie door overmatig alcohol gebruik, maar ze zullen het wel niet als onoverkomelijk hebben ervaren daar ze mij in groep zijn komen opzoeken op de PAAZ afdeling Overpelt
• Ik hou me qua verleden zeer op de achtergrond omdat er nogal zeer rechtse sfeer hangt onder de arbeiders, daarom verzwijg ik mijn activistisch, politiek alsook mijn verleden in de ontwikkelingssamenwerking.

Na mijn opname in het OPZ krijg ik zeer snel de indruk dat men mij wantrouwt omdat ze niet echt een houding weten te geven aan duidelijkheid die ik gegeven heb over het waarom dat ik in behandeling ben geweest. Psychische problemen en middelen misbruik.

Zij zijn hier een eigen invulling van gaan maken

• Onbetrouwbaar
• Opstandig
• Impulsief
• Agressief
• Rare trekken die men denkt waar te nemen, men schrijft dit toe aan de medicijnen.

 Nadat ik in eerste instantie nog eens extra mijn inzet betoonde zag ik dat er tegen deze stigma’s niet op te boxen was

Ook was er een verandering van organisatie gekomen, Men was over gegaan naar zelfsturende teams en Lean management. Hier was ik wel van op de hoogte voor mijn uitval maar door het doordrukken van dit belei

Namen de zelfde collega’s andere normen en waarden aan door groepsdruk. Maar deze wisseling had ik niet meegekregen doordat ik voor zeer lange tijd afwezig was geweest.

Het eerste conflict was het gevolg van dat HR via de communicatie tv medegedeelde dat gsm gebruik op de werkvloer verboden.

De inhoud van de mededeling is van geen belang maar de reactie van de collega’s was onmiddellijk “dit mag niet meer” maar mij ging het er om dat iedereen gewoon klakkeloos overnam wat HR mededeelde.

Mijn antwoord erop was dat als morgen op de tv komt dat ik in mijn blote moet komen werken dan doen we dat ook of wah….

De situatie rechttrekken leek me onmogelijk en was onmogelijk. Dus neem ik een (achteraf bekeken niet zo slim) besluit, dat ze hunnen plan trekken met hun Nyrstar zever

Voor mezelf neem ik de normen en waarde van voorheen terug op omdat ik weet dat zeer veel collega’s (zeker de oudere generatie) er naar snakt om er terug in te werken hier hoop ik dat sommige mijn voorbeeld zullen volgen, ijdele hoop trouwens

• Oude normen en waarden
• Bij ziekte wordt enkel de portier verwittigd zonder mededeling wat of hoe
• Persoonlijke beslommeringen met personeelsdienst ect doe je zelf of laat je de vakbond voor je doen.
• Iemand die aan het niks doen is niet lui maar moe, nog dronken, heeft geen zin om iets te doen en moet met de grootste zorgen met rust gelaten worden😊
• Er bestaan geen foute handelingen tijdens je werk, als er iets misloopt is dat het gevolg van de apparatuur of de werkomschrijving is slecht doorgegeven door het management
• HR is een personeelsdienst en niets anders. Deze zijn aangesteld om u te controleren en te ambeteren. Ze denken dat we juist zelfstandig kunnen kakken en dat is misschien ook zo maar zij hebben veel schijters moeten doorzwemmen om op HHHRRR te kunnen zitten.
• Evaluaties – doorgroeigesprekken doen we niet aan mee en formulieren worden dan ook enkel getekend met 18 cm de aarsdiepte die moet gehaald worden als men wil promoveren
• Summa opleidingen horen niet thuis in dit team, Summa is door het managementteam in het leven geroepen om jonge kneedbare arbeiders te plooien naar goeddunken onder het voorwendsel dat zij hierdoor carrière kunnen maken) Summa is zoals de Vierincks Business school gewoon rechtse indoctrinatie
• Ook los ik bij mondjesmaat mijn verleden (politiek,…) aan mijn collega’s in de hoop dat ze net bij “ziek zijn” ook de ontbrekende stukken zelf gaan invullen. Met de hoop dat ze na verloop van tijd tot de conclusie komen dat ze er naast zaten “niet dus

Het vervolg is mijn verdediging, het gemarkeerde handelt mijns inziens naar Conformisme of het non-conformistisch handelen van mezelf

Conformisme is het aanpassen van zichzelf aan het gedrag en de opvattingen die heersen in een bepaalde groep met als doel geaccepteerd te worden binnen deze groep.

Non- conformistisch is een levenshouding waarbij je je niet wilt aanpassen aan de algemeen geldende omgangs- en gedragsvormen.”

De weigering om te voldoen aan gemeenschappelijke normen, conventies regels, tradities en wetten.”

Verdediging Jelle Mols Conflict met leidinggevende Zinkhallen Nyrstar Balen 2015-2018

Als je een gerucht maar vaak genoeg herhaald wordt het ….

Hieronder de tijdslijn van bijna vier jaar geruchten, veronderstellingen, er wordt gezegd, heb gehoord van die….

Vandaag woensdag 19 september word ik tijdens mijn ziekte verlet door de ABVV- afgevaardigde gecontacteerd omdat men mij wil spreken.

Ze zijn bij mijn overste geroepen omdat er wederom klachten zijn over het functioneren van Jelle Mols. Deze nieuwe klacht is de zoveelste aan mijn adres op vier jaar tijd.

Voor mij is dit de spreekwoordelijke druppel die de emmer doet overlopen. Op deze manier is het onmogelijk om je als werknemer volwaardig, gerespecteerd en zonder de angst om fouten je werk te kunnen doen. We zijn mensen dus maken wij fouten anders zijn we robots.

Het is ook gevaarlijk om constant in de stress van gecontroleerd te worden te zitten. Je gaat nog meer fouten maken.

Er is tot op heden nog geen enkele officiële berisping geweest, maar de geruchtenmolen doet al vier jaar zijn werk alsof ik een gevaarlijke agressieve drugs gebruikende psychopaat ben. Ik heb ook mijn eigenwaarde maar tegen geruchten en vooroordelen kan je zeer moeilijk opboksen zeker als deze ook nog kwistig mee gevoed wordt door je directe leiding en hogere managers. Sommige collega’s doen kwistig mee aan deze stemmingmakerij of erger ze doen alsof hun neus bloed.

Ik kan je verzekeren een werkdag zijn acht lange eenzame uren. Stemmingmakerij is iets zeer tastbaar voor de getroffene (bij deze ikzelf), doordat een groep jou viseert is er de natuurlijke reflex om de schuld op jezelf te nemen, ook al weet je vanbinnen dat je het zelf bij het rechte eind had of dat de waarheid toch wel erg uit zijn context is gerukt.

Voorjaar 2015

Zeer snel na mijn terugkeer uit ziekteverlet in 2015 werd me duidelijk dat een volwaardige re-integratie onmogelijk zou zijn. De vooroordelen waren zo ver gevorderd dat zij niet meer te weerleggen waren.

Daarom nam ik in de zomer van 2015 het besluit om dagelijks voor mezelf een klein werkverslag te maken alsook alle opmerkelijk heden die ik opmerkte op te tekenen.

Dit om volgende reden, als men iemand beschuldigd houdt men zich zelden aan de feiten, men gaat liever voort op geruchten die de ronde doen.

Tot op dit moment heb ik op deze manier zo goed als alle beschuldigen aan mijn adres van tafel kunnen vegen. Heel simpel een “feit” is zonder vooringenomenheid of stellingname zeer makkelijk te weerleggen, het draait enkel over de naakte feiten, maar als men geruchten de vrije loop laat worden deze volledig uit zijn context gerukt.

Dat het voor mezelf ooit zou vastlopen op Nyrstar wist ik al zeer lang.

Door dit alles telkens neer te schrijven wilde ik me indekken voor dit moment, ik wilde me niet laten neersabelen door geruchten naar mijn adres. Als het zou stranden zou het in alle waardigheid zijn, met opgeheven hoofd en zicht op de toekomst.

Hieronder het resultaat van 4 jaar aantekeningen, hieronder ga ik jullie proberen deze vier jaar te beschrijven. Omdat je bij een aaneenrijging van feiten soms tot opmerkelijke inzichten komt, dit document dient ook als voorbereiding van het aankomende gesprek met mijn personeelsdirecteur, waar ik voor de zoveelste keer door de geruchtenmolen moet. Maar dit gesprek zal ook bepalend zijn voor mijn eventuele verder toekomst op Nyrstar Balen.

April 2015

Na een onderbreking van 14 maanden, waarvan 10 maanden behandeling in de psychiatrie, is het moment gekomen om terug gaan te werken. Ik had een sterk vermoede dat Nyrstar niet stond te springen om mij terug in dienst te nemen, dit komt mede omdat het algemeen geweten was opt fabriek dat ik niet om een griepje  en een ingegroeide teennagel al 14 maanden thuis was. 

Ik wist van de geruchtenmolen, ik had ook effectief een jaar in het OPZ gezeten, wou dit stuk geschiedenis van mezelf ook niet wegsteken, wat gebeurd is nu eenmaal gebeurd en het wegmoffelen zou de geruchtenmolen alleen maar aanwakkeren. Om met een opgeheven hoofd en met open kaarten terug aan de slag te kunnen gaan draai ik de gebruikelijke procedure om na lange afwezigheid terug te gaan werken helemaal om.

Halverwege april 2015 pols ik de via vakbonden hoe mijn directe collega’s, ploegbaas, en het Nyrstar management tegenover mijn terugkeer staan. Ik krijg het antwoord dat ze niet staan te springen om me terug op te nemen maar ook niemand heeft de ballen aan zijn lijf om te zeggen “hij komt er niet meer in”. En deze twijfelachtige houding speelt mijns inziens tot op heden parten.

Mei 2015

Op 5 mei heb ik een gesprek met de vertrouwenspersoon en arbeidsgeneesheer, ik neem de vakbond “niet” mee op dit gesprek, wel heb ik vooraf een gesprek met afgevaardigden ABVV  Frank Tempels en Daniel van Clemen over hetgeen ik aan de geneesheer ga vertellen.

Na een lang en open gesprek met de arbeidsgeneesheer geeft hij mijn toestemming om terug halftijds te gaan werken. Ik bespreek met hem ook mijn crisisplan en medicatieschema.

Ik overhandig hem ook een schriftelijk exemplaar hiervan. Hij geeft me de raad mee (ik doe dit ook) om nog dezelfde dag langs mijn afdeling te gaan om mijn terugkeer mee te delen. Ook ligt ik de personeelsdienst in.

Dezelfde dag ga ik s ’nachts bij mijn collega’s en ploegbaas van de C-post zinkhallen langs om mijn terugkeer te bespreken.  Om open kaart te spelen overhandig ik ook mijn ploegbaas een afdruk van mijn crisisplan.

Op dinsdag 2 juni 2015

Begin ik dan ook effectief halftijds (8h om de dag) te werken. Het werken op zich gaat me goed af, enkel moet ik bijna voor alles verantwoording afleggen, krijg nooit het gevoel terug volwaardig opgenomen te worden in het team. Krijg ook enkel de taak van chauffeur, men vindt het niet opportuin om me alle taken terug aan te leren omdat ik maar halftijds werk en ook omdat men zogezegd niet zeker is dat mijn terugkeer van lange duur zal zijn.

Vooroordelen of stigma’s waren aanwezig zo terug opnemen in de groep zeer moeilijk

Krijg van mijn ploegbaas ook vaak te horen dat hij mij moet controleren of ik geen stommiteiten bega. Hij spreekt herhaaldelijk uit dat het van zijn evaluatie afhangt of ik in dienst mag blijven en op termijn terug fulltime mag beginnen. Tot treures toe krijg ik te horen dat het voor hem niet werkzaam is dat er iemand halftijds werkt.

Hij laat ook horen dat hij beslist of ik op termijn terug mijn taken bij de interne brandweer kan opnemen.

Start in september 2015

de hbo5 opleiding verslavingszorg aan de hogeschool in Heverlee.

Tegen half november ben ik deze kermis kotsbeu en besluit ik terug fulltime te gaan werken.

Om de volgende redenen:

• Hoop terug volwaardig opgenomen worden in mijn post

• Om terug opgenomen te worden bij de interne brandweer

• Om af te zijn van het constante gecontroleerd van mijn ploegbaas deze denkt dat hij in alles een beslissende stem heeft en laat dit ook vaak genoeg horen.

Conformisme is de hoop om terug opgenomen te worden in de groep was hier nog aanwezig

Ik laat tegen de gebruikelijke weg in mijn ploegbaas links liggen en zet zelf heel de procedure om fulltime te gaan werken in gang.

• Ik maak zoals vooraf afgesproken een afspraak met de arbeidsgeneesheer, deze verklaard mij na overleg met mijn huisarts (zie bijlage) geschikt om terug full time te gaan werken
• Ik maak een afspraak met de personeelsdienst en ingenieur zinkhallen om dit te bespreken en zij keuren het ook goed om full time te gaan werken.
• Maak een afspraak met leidinggevende van de Interne brandweer (toen Veronique Libert) Vertel haar dat mijn ploegbaas het me moeilijk maakt om naar de brandweer terug te keren.
• We maken de afspraak om gewoon op de eerstvolgende training van de brandweer te verschijnen en zo terug deel uit te maken van het brandweer team
• Wat de geruchtenmolen ook doet uitschijnen ik ben officieel nog altijd lid van de interne brandweer.
• Zo zal het ook geschieden en na een opfrissing ben ik in januari 2016 terug lid van het IBW-team.
• Ik meld ook het ABVV Nyrstar dat ik me vanaf 2016 terug actief wil inzetten al militant alsook dat ik interesse heb om op een lijst te staan bij de syndicale verkiezingen in 2016.

Januari 2016

Op 1 januari begin ik terug full time te werken, ook in januari start ik ook terug bij de interne brandweer. Ik ga ook langs de personeelsdienst om te weten te komen op hoeveel dagen vakantie ik recht heb in 2016 omdat ik 2015 maar halftijds heb gewerkt er word bij hoog en bij laag beweerd dat ik recht heb op 20 dagen verlof. Eind juni vlak voor het verlof zal blijken dat ik maar recht heb op 10 dagen vakantie. Er wordt gestart om me terug alle taken aan te leren in de zinkhallen.

Februari 2016

Op 11 en 12 februari volg ik de opfrissing voor interne brandweer aan het Plot in Genk.  Op 18 februari leg ik conditietesten af voor de brandweer. Vanaf dan behoor ik terug volledig tot interne brandweer. 29 februari op de militantenkern stel ik mij kandidaat voor de sociale verkiezingen.

In 2016 zijn er 3 zware branden op Nyrstar 2 waterstofbranden op de zinkhallen en 1 in de hoog spanningscabine op de fluo.

Augustus 2016

In augustus is er een nijpend personeelstekort in de zinkhallen. Nu mijn broer in augustus van dat jaar voor de eerste keer vader zou worden had ik gevraagd om toch 1 dag verlof te kunnen krijgen als deze baby zou geboren worden, omdat hij in Antwerpen woont en de verplaatsing onmogelijk zou zijn na mijn werkuren.  Dit verzoek werd tot op het allerlaatste moment geweigerd.

September 2016

Omdat ik de ommekeer van een zeer militant en collegiaal fabriek naar onderdanige “Nike” achtige arbeiderscultuur op de “Vieille Montagne” maar niet begrijp en ook niet wil aanvaarden, wil ik me gaan verdiepen in hoe communicatielijnen lopen om deze reden start ik de opleiding hbo5 syndicaal werk aan coovi Brussel. De onderliggende sfeer op de zinkhallen verziekt helemaal. Er heerst een zeer anti – syndicale sfeer, alles wat vanuit HR gecommuniceerd word, word zonder nadenken voor waarheid aangenomen.  Als je een kritische nood hierover oplaadt is het hek volledig van de dam en word je afgedaan als onlijdbaar projectiel.

Hier wil ikzelf niet plooien voor de groepsnormen

Ik voel me helemaal niet meer goed in deze sfeer. De mokerslag kwam nadat ik vernam dat mijn gans team op teambuilding was geweest zonder mij op de hoogte te stellen. Het hoogtepunt van uitsluiting kwam op oudejaarsnacht, naar traditie wordt er dan een uur niet gewerkt en gezamenlijk gegeten.  Ik was alleen pelmachien aan het kuisen. Toen ik hiermee klaar was en naar de eetzaal ging zag ik dat mijn collega’s al aan het eten waren zonder mij iets te zeggen. Ik neem stil het besluit dat het zo niet meer verder kan

Hier word ik volledig buiten de groep gesloten

Januari 2017

Op 5 januari ga ik bij de huisarts langs en leg hem uit dat deze situatie mij zodanig psychisch belast dat het mijn normaal fungeren onmogelijk maakt. Hij schrijft dan ook 3 weken ziekteverlet voor om tot rust te komen en om zo de situatie rustig te kunnen evalueren.

In de laatste week van mijn ziekteverlet belt mijn ploegbaas mij op met de mededeling dat er in de A – post een vacature van vaste anode wasser vrijkomt, hij polst of ik hierin geen interesse heb.  De eerste dag na mijn ziekteverlet heb ik een opleiding tijdens de dag uren, hier zie ik toevallig mijn huidige ploegbaas (toen nog arbeider) en een andere collega van de A-post. Met hen bespreek ik die dag de mogelijke overstap naar een andere post.

Eenmaal thuis en na overleg met mijn partner neem ik het besluit deze overstap te doen, er was enkel 1 punt waar ik voor mezelf omheen moest kunnen zeilen. 

Ik wou zelf mijn overplaatsing regelen, en niet via de gebruikelijke weg via mijn ex-ploegbaas. Met de voorgeschiedenis ingedachte had de mutatie naar een andere werkpost over gekomen als een verplichte verwijdering.

Einzelgänger of non-conformist

Dus trok ik zelf op pad.

Op 24 januari ga ik voorafgaande aan mijn vroege shift om 5h s ’morgens langs bij mijn nieuwe collega’s die dan met de nacht werken en vraag hen persoonlijk hoe zij tegenover mijn overplaatsing staan. Ik bespreek dit ook met mijn nieuwe inmiddels overleden ploegbaas, en tijdens mijn ochtendshift ga ik bij mijn leidinggevende ingenieur langs, hij keurt dit goed.

Pas dan licht ik mijn ploegbaas in. Die natuurlijk razend is. Eind januari start ik dan als vaste wasser in de A-post. Dezelfde tijd begint de huidige ingenieur op de zinkhallen De eerste maanden gaan relatief goed. In maart valt mijn vaste ploegbaas op ziekteverlet eind april zal hij komen te overlijden. Midden in de grootste stilstand (onderhoudswerken) op de zinkhallen ooit, moet er een nieuwe vast ploegbaas aangesteld worden.

Het management blinkt uit in afwezigheid en neuspeuteren. Een beetje onder druk van de arbeiders wordt de huidige ploegbaas aangesteld, anders had er misschien een ploegbaas van buitenaf aangesteld geweest.

April 2017

Voor de start van de stilstandswerken in de zinkhallen, komt de toenmalige trainingscoördinator J.S. met het idee om van per team 2 arbeiders een miniopleiding veiligheidswacht te geven.

De A-B-C-D-E-ploeg 4 ploegen plus de 2 Hamon ploegen, maar hier is nooit iets van gekomen. Zodat zij als veiligheidswacht kunnen fungeren tijdens de stilstandswerken en dit in plaats van de gebruikelijke opgeleide externe veiligheidswachten van S.M.C. of de opgeleide leden van de interne brandweer. Ik reageer hier redelijk bitsig op omdat draait om mijn veiligheid en die van mijn collega’s. Niet opgeleiden hiervoor inschakelen geeft een onrealistisch veiligheidsgevoel. Alsook rechtstreekse collega’s inschakelen voor deze job geeft onvermijdelijk aanleiding tot discuteer en conflicten.

Dit projectje wordt toch doorgedrukt (dit met enkel personeel van de Hamon ploeg) en naar het einde van de stilstand toe zijn er door tijdsdruk geen eigen veiligheidswachten meer over.

Ook komt J.S. met een ander plan, dit om voldoende personeel

ter beschikking te hebben tijdens de stilstand. Eén hiervan is dat brandweermannen van de zinkhallen gedurende de stilstand geen “piketdienst” mogen doen. Zodat ze voor de 100 percent kunnen ingeschakeld worden tijdens de stilstand. Ook hierop reageer ik omdat het hoofd van de interne brandweer zich al akkoord verklaard heeft met deze maatregel

• Dit betekend direct loonverlies voor de individuele randweerman
• Dit betekend extra piketdienst voor de overblijvende brandweermannen
• Omdat ik dit een nutteloze maatregel vind omdat deze maatregel 0,0 percent effect heeft op het effectief van de zinkhallen.
• De piketdienst is er gekomen omdat men een zekerheid wou hebben bij oproep in crisissituaties.
• De piketdienst heeft geen betrekking op “niet” urgente taken van de brandweer zijnde brand of mangatwacht, leegpompen kelder enz.
• Als er zich dus een noodgeval zou voortdoen tijdens de stilstand werken worden de op het fabriek aanwezige brandweerleden ziezo opgeroepen via het pager systeem.
• Het plan wordt dan ook na een overleg met het hoofd veiligheid van tafel geveegd.

Non – conformistisch handelen dat niet in dank word afgenomen door leidinggevende maar het “beeld” dat de collega’s naar mij toe dan al hebben is al zo negatief dat deze handeling in hun ogen rebels is en dat dit op een later ogenblik een negatieve weerslag zal hebben op de groep

Juli 2017

Ikzelf meld herhaaldelijk dat er “spanning” staat op de anoden brug en dat het onveilig is om hiermee te werken. Tot op heden is dit nog steeds niet opgelost.

Het is nog steeds een te behandelen punt op comité veiligheid.

Hoewel dat de feiten de feiten zijn, de anode brug is elektrisch geladen en eenieder weet dat dit zeer gevaarlijk is, toch meld niemand om dat de directe leidinggevende druk uitoefent op hen, ikzelf meld dit wel tot de directie in Zurich toe, wat mij projecteert tot gevaar voor de groep

Ik ken nog zo een bedrijf in de Antwerpse haven, ook hier zijn deze veiligheidspunten herhaaldelijk aangekaart, spijtig genoeg zijn er arbeiders die dit niet meer kunnen navertellen.

Op Indaver was een soortgelijk dispuut de aanleiding tot een dodelijk ongeval

Voorval collega D.VL. gooit stok door ruit van de ploegbazen

Bij dit voorval was ik niet rechtstreeks betrokken, maar hier was ik wel getuige. Hierover word ik uitvoerig aan de tand gevoeld door de hoofdafgevaardigde A.C.V. Na dit voorval reageert deze afgevaardigde ook zeer geïrriteerd t.o.v. mezelf. De jarenlange zelfs vriendschappelijke band dat ik met hem had is van dit moment geen enkel spraken meer.

Donderdag 31 augustus 2017

Mijn eerste werkdag na mijn zomerverlof krijg ik tijdens mijn ochtendshift de opdracht om een cel anoden volledig te wisselen met nieuwe. (Dit met een collega)

De gewisselde anoden moest ik sorteren op slijtage (lengte, corrosie, gaten, beschadiging)  Degene die nog aan de standaarden voldeden moest ik samen stockeren voor hergebruik, de afgekeurde moest ik demonteren en samen stockeren. Ongeveer 30 anoden voldeden mijns inziens niet aan de norm. Die dag was er om 13h een info vergadering rond de stilstandswerken op de Roosterij waar ik aanwezig moest zijn als lid van de interne brandweer.  Dus beëindig ik mijn werk voor 14h en zet mijn collega het werk alleen verder.

Nog voor ik aan de infovergadering aankom verwittigd mijn collega mij telefonisch.  Ik had mijn werkpost nog geen 5 minuten verlaten of T.R. komt in de anode gieterij mijn werk controleren.  Hij beweerd dat ik meer dan 20 anoden onnodig heb geclassificeerd als onbruikbaar. Twee andere collega’s gaan verhaal doen bij de personeelsdirecteur, ik zou met voorbedachten rade onnodig meer dan 20 anoden ten onrechte hebben afgekeurd.  Dit zou ook extreem kostenplaatje tot gevolg hebben.

Op vrijdag 1 september worden de zogezegde ten onrechte afgekeurde anoden nogmaals gecontroleerd en komt men tot de conclusie dat van de meer dan 20 uiteindelijk nog 1 à 2 discutabele afkeuringen reste wat op een ganse cel een verwaarloosbaar percentage is, men lost het probleem met te lang geworden anoden dan ook op een typische manier op.

Men maakt gewoon de controle stok langer, zo blijven de anoden dus langer binnen de aanvaarbare norm. In diezelfde dagen maak ik melding dat haken afschuren.

Nog geen half uur na de melding wordt de haak door collega M.L. van de anode geklopt en verdwijnt.  Ook in die dagen word ik door collega L. aan het klopmachiene de huid vol gescholden en beschuldigd van agressief gedrag.  Collega W.L. was van dit voorval getuige en bevestigde dat ikzelf kalm bleef en dat L. volledig buiten zinnen was.

Hier komen ook de eerste beschuldigen dat ik illegale drugs gebruik (en dat ik drugs gebruik tijdens de werkuren). Er gaat het verhaal dat zelfs afdelingshoofd M.L. dit gerucht gaat afchecken bij de bedrijfsarts. Zelf vind ik dat heel de situatie aan het escaleren is, ik ondervind enorm veel stress en onbegrip in deze situatie.

Het zondebok fenomeen

Maak een afspraak met mijn dokter, leg de situatie uit, hij schrijft dan ook een tijd ziekteverlet voor om tot rust te komen. Telefonisch breng ik mijn ploegbaas op de hoogte van mijn verlet en leg hem ook de oorzaak uit.

Ziekteverlet van 12 tem 28 september.

Op vrijdag 29 september begin ik terug te werken. Het zijn stilstandswerken op de zinkhallen. Ik krijg de opdracht mangatwacht te houden bij een te herstellen cel, er moet gewerkt worden met kortsluitkammen waardoor de stroom niet wordt afgeschakeld. Ik vraag meermaals naar de afgesproken veiligheidsprocedures (protocol) omdat deze situatie voor mij nieuw was (werken in een cel waar nog stroom op staat) iedereen gaat mijn vraag uit de weg.

Pestgedrag door het niet verstrekken van de nodige informatie om je werk te kunnen doen

Breng N.L. het hoofd van de interne brandweer op de hoogte, (hij bleek op vakantie maar gaf me de opdracht hem tijdens de dag blijvend op de hoogte te houden)

Bij het afsluiten van het werkjaar van de brandweer komt deze interventie ook niet voor in het jaarverslag wat zeer raar is.

Zaterdag 30 september 2017

Tijdens mijn late shift laat mijn ploegbaas een ballonnetje op dat er tijdens mijn afwezigheid een gesprek is geweest tussen hoofdafgevaardigde Benny Stevens en afdelingshoofd M.L.

Ik neem kwaad telefonisch contact op met Benny en Frank Tempels (In normale omstandigheden neem ik tijdens het weekend nooit contact op met de syndicaal afgevaardigde omdat zij dan hun vrije dagen hebben) Maar ik was woedend omdat de vakbond “over mij had gesproken” zonder dat ikzelf hiervan op de hoogte was.

De hele situatie is achteraf wel uitgeklaard.

Maar ik blijf met het vermoeden dat dit maneuver diende om het vertrouwen tussen mezelf en ABVV Nyrstar op de proef te stellen.

Pestgedrag door het schachtoffer in diskrediet te brengen

Maandag 9 Oktober 2017

Heb een coaching gesprek met mijn leidinggevende van de interne brandweer. Zoals je hieronder kan lezen fungeer ik goed en is men tevreden over mijn werk, toch wel een zeer rare situatie, op de zinkhallen beweerd men dat ik ongeïnteresseerd ben,  de veiligheidsvoorschriften aan mijn laars lap, en nog veel meer zonden der aarde.

En op de brandweer krijg ik over de ganse lijn een positieve evaluatie, ik kan toch geen twee verschillende personen zijn  op eenzelfde fabriek???

Hoewel mij een hoop des fungeren verweten wordt op de zinkhallen moet ik wel van donderdag 19 tot en met maandag 23 oktober (5 dagen) een interimaris opleiden voor de functie wassing. Op vrijdag 27 oktober (shift 6-14h) om 9h krijg ik van mijn ploegbaas te horen dat ik de functie van anode wasser vanaf dat moment niet meer mag uitvoeren.

Deze beslissing komt volgens hem van afdelingshoofd M.L.

Reden:

• Ik zou de rechtheid van anoden niet controleren
• Ik zou bewust geen gele geleiders plaatsen, bij latere controle in aanwezigheid van afdelingshoofd zou in de bewuste cel (cel 1 hal 4) 1 gele geleider op een aantal van 150 ontbreken. Wat een verwaarloos getal is.
• Ik zou die bewuste dag 1 uur later dan 6 uur beginnen werken zijn.
• Dat klopt omdat er om 6 uur problemen waren met het verplaatsen van de anoden brug dus volledig buiten mijn wil.
• Om 10h neemt K.B. de wassing van mij over.
• Ikzelf neem contact op met ABVV Nyrstar maar ik er bleek niemand aanwezig op de fabriek. Peter Berghmans A.C.V. komt naar de zinkhallen en heeft gesprek met mijzelf en met de leiding van de zinkhallen, maar ze blijven bij hun mening dat ik uit mijn functie blijf ontheven.
• Om 13h komt F. Terwingen met nog andere voor mij onbekende personen) opdagen in de zinkhallen. Zij komen tot ieders verbazing kijken naar de anoden brug. Tot op heden weet ikzelf niets van de reden van zijn bezoek, maar er is te veel toevalligheid, mijn aanvoelen zegt dat ik die bewuste dag niet aan de wassing mocht zijn.
• Nu zat ik wel met een serieus probleem, wassing was een vaste functie waardoor ik lange tijd (1 jaar) geen andere functies heb uitgevoerd. Mijn ploegbaas verkondigd aan mijzelf alsook aan de vakbonden dat ik de functie “peller” niet machtig ben
• Ook zouden mijn collega’s aan hem verklaard hebben dat ze om diverse redenen “niet” met mij aan het pelmachien wilden zitten, zo is er geen toekomst meer voor mijzelf binnen zijn team omdat ik geen functies kan invullen.

Een persoon niet bekwaam achten zijn functie uit te voeren en door groepsdruk de collega’s hetzelfde laten verkondigen

Tot op heden weet ik nog altijd niet “wie” er niet met mij wou samenwerken en vanwaar het verhaal komt dat ik niet “kan pellen” is me ook nog niet duidelijk.

Op 1 november

Na onze nachtshift is er om 6h morgens een gesprek met twee afgevaardigden van ABVV Nyrstar, Benny Steven – Frank Tempels – teamleider post A en mijzelf. Mijn teamleider bevestigd bovenstaande aan de afgevaardigde, ikzelf stop om 8h het gesprek, de andere zetten het gesprek verder.

Zelf neem ik de dagen erop zelf het initiatief door te polsen bij mijn collega’s, enkele oudere stelde voor om samen met hen aan het pelmachien te gaan zitten om deze functie terug onder de knie te krijgen, na een tweetal weken werk ik terug zelfstandig als peller.

Het blijft een raar gegeven dat ik tot op heden geen enkele officiële verklaring heb gekregen “waarom” ik de functie als anoden-wasser niet meer mag uitvoeren.

Veroordelen zonder uitleg en zonder aantoonbare feiten is pesten

Als je een fout begaat, toch zeker van de orde als zij toen lieten uitschijnen, komt er toch een officiële mondelinge of schriftelijke verwittiging niet?

In overleg met de vakbond besluit ik heb hele voorval te laten rusten en het low profile te houden tot na de in aantocht zijnde herstructurering. Zelf kan ik het zeker vinden in dit besluit, ik snak naar rust.

Kort voor de feestdagen heb ik een banaal ongevalletje waarvoor ik ter verzorging naar de medische dienst ga. Een banaal ongeval, een zinken plaat schuurde mijn scheenbeen, word hier op enkele seconde opgeblazen tot

Er wordt een heel apparaat in gang gezet, afdelingshoofd zinkhallen, hoofd veiligheid Nyrstar Balen, leidinggevende interne brandweer worden telefonisch op de hoogte gebracht van dit ongeval en verpleger X vraagt hen allemaal welke verdere acties hij moet ondernemen.

Ikzelf ben getuige van deze telefoons omdat ik me in 1 en dezelfde ruimte bevind, er is verder niemand aanwezig is op de medische dienst, de verpleger vraagt mij meermaals of ik onder invloed van alcohol of drugs, hij meent een alcoholgeur waar te nemen.

Zelf antwoord hem meermaals als hij een vermoeden heeft dat hij maar de hoofdwaker of de dokter erbij moet halen om mij te testen op alcohol of drugs. Neem direct contact op met de vakbond, enkel R.O. was bereikbaar, leg hem het voorval uit en geef hem ook een copy van verslag (zoals hieronder)

De verpleegkundige is ook vertrouwenspersoon hij is mijn inziens verder gaan concluderen op mijn verleden van drugs en alcohol verleden daar bijkomend had hij als vertrouwenspersoon inzage in mijn dossier waar het hele verhaal van escalatie al stond vermeld

Nadien wordt er over dit voorval niet meer gecommuniceerd.

Januari 2018

2018 trekt zich op gang onder de nervositeit van de nakende aankondiging van de herstructurering. 9 en 10 januari heb ik nog een publieke aanvaring met mijn leidinggevende, deze smeet me toe dat ik me niet aan de voorgeschreven arbeidstijden hield. Een collega was hierover zijn beklag gaan doen bij hogere geplaatste leidinggevende.

Ik vond dat ik mezelf hierover niets te verwijten had, dit omdat er een verkeerde weergave was van de werkelijkheid, omdat ik deze twee dagen ook nog voor de brandweer weg moest, het gerucht ging dat ik tijdens de diensturen op andere afdelingen was gesignaleerd, ook had men mij richting eetzaal zien wandelen buiten de voorziene rusttijden. Dat klopt ik was onderweg voor de interne brandweer. Men had een verhaal de wereld ingestuurd zonder dit eerst bij mij te verifiëren,

Ten onrechte ontoelaatbaar gedrag verwijten die hij tevens laat bevestigen door collega’s, dit word zodoende voor omstaanders de waarheid, dit is machtsmisbruik

deze keer had ik geluk een andere collega had een gesprek opgevangen van des betrekkende collega met de leidinggevende, deze collega doet ook enkele dagen later het verhaal uit de doeken aan mijn collega’s waardoor ik van schuld gezuiverd was. Spijtig genoeg was het voorval toen al een eigen leven gaan leiden.

Toevallig of niet daags na de aankondiging van de herstructurering komt deze aanklager veelvuldig voor in krantenpublicaties van de aangekondigde herstructurering.

Vacature vertrouwenspersoon

In februari word ik de stemmingmakerij rond de persoon JELLE MOLS meer dan kotsbeu.

In die periode wordt ook de vacature “vertrouwenspersoon” vacant.  Hoewel ik voor de 100 percent weet dat ik geen enkele kans maak op deze functie, lijkt het me de uitgewezen manier, om in alle openheid mijn verleden uit de doeken te doen.  En dit op een constructieve open manier. Dit met de hoop dat alle geruchten nu eens voorgoed stoppen en ik op een normale manier mijn werk kan doen. Tot op de dag van vandaag (8 maanden) heb ik geen enkele feedback ontvangen i.v.m. deze sollicitaties, ook is er heden nog steeds geen nieuwe vertrouwenspersoon actief, het is dan ook nog steeds in behandeling op de ondernemingsraad.

Hoewel je aan de competenties voldoet niet laten deelnemen aan mogelijke promotie is uitsluiting

Op een groot misverstand na (zie hieronder) is het tot mijn grote opluchting in het voorjaar 2018 windstil rond mezelf.

Juli 2018

Maar aan deze kalmte komt in de hete juni maand abrupt een einde. Toevallig of niet de escalatie vorig jaar begon ook in juli. Om dan volledig te escaleren na mijn zomervakantie. Om dan te ontploffen als ik afwezig ben door ziekte. 

Ik insinueer geen voorbedachtzaamheid maar de gelijkenis is toch treffend.

In de maand is er heel wat spanning voelbaar bij het personeel op de zinkhallen, er is een nijpend personeelstekort waardoor er geen extra dagen verlof kunnen genomen worden, het is bloedheet wat het werk nog onaangenamer maakt door de hoge vochtigheidsgraad en stof ontwikkeling, iedereen heeft door de combinatie van ploegenwerk, de hoge temperaturen en het niet kunnen opnemen van extra verlof een recuperatie en slaapachterstand opgelopen.

Week 2-3 en 4 gaan dan ook gepaard met zeer veel verbale conflicten, op het moment zelf wijt ik deze aan bovenstaande, maar nu bedenk ik me toch dat er toen al meer aan de hand was Maandag 9 en dinsdag 10 juli werk ik overdag voor de brandweer aan de carwash.

Dinsdag 10 juli begin ik pas om 0h, dit is in overleg gebeurd omdat ik anders in conflict dreigde te raken met de 12 uren regel van middernacht tot zes uur morgens zijn er herhaaldelijk woordenwisselingen tussen mijzelf en K.B. tijdens ons werk. Dit herhaalt zich tijdens de nachtshift de dag nadien. Hij gaat meermaals zijn gelijk halen bij de ploegbaas.

Twee maten twee gewichten

Ikzelf heb op dat moment geen zin in nog een extra conflict en hou me tijdens de rust en schaftmomenten ook op de vlakte en trek me terug op de trappen die naar de kleedkamers van de zinkhallen leiden. De daarop volgende week lopen de spanningen nog hoger op in de zinkhallen. Deze niet specifiek naar mij toe.

Dit bereikt een hoogtepunt bij het “Aquarius” conflict. Er is veel ongenoegen onder de arbeiders omdat de ene werkpost vrij kan beschikken over de nodige frisdrank bij deze tropische temperatuur. En de andere post moet telkens weer ter verantwoording langs T.R. om 1 blikje per arbeider per dag bekomen.

Arbeiders doen dan ook hun beklag bij de hoofdafgevaardigde van het A.C.V. deze deelt ons mee dat hij telefonisch contact zal opnemen met de leiding en hen ertoe zal aanzetten om de regel te versoepelen, op dat moment schiet ikzelf in een “Franse colère” ga zelf bij de leidinggevende T.R. langs en eis hem ons onmiddellijk van drank te voorzien, deel hem ook mede dat het niet het moment was om onnozel te doen bij deze hitte, en dat hij er moest over waken dat elke werknemer op elk uur, dus ook nachts en in het weekend over verfrissende drank kon beschikken. Dit is ook zo wettelijk beschreven als je moet werken bij uitzonderlijke hoge temperaturen. Direct na dit gesprek breng ik Benny steven op de hoogte van dit voorval en vraag hem dit verder kort op te volgen omdat dit nogal als precair wordt ervaren. In de dagen nadien is dit ook opgelost en viel je bijna letterlijk over de blikjes “Aquarius”.

De laatste week voor mijn verlof, maandag 23 tot en met maandag 30 juli blijft achteraf bekeken toch de moeite om even te verklaren. Ik ben die week ook 7 dagen van “piket “

Bevooroordeling van de ene groep ten opzichte van een andere groep

• Maandag 23 juli het is mijn rustdag maar ik word telefonisch gevraagd om watertransport-leiding te komen leggen ter hoogte van de hoogspanningscabine
• Dinsdag 24 juli (vroege) Ik vraag aan de teamleider om 6h bij de aanvang van de shift of er volk genoeg is zodat ik een dagje verlof kan nemen, mijn dochter was de nacht voordien zeer onrustig, daardoor had ik bijna niet geslapen, er was niemand op overtal waardoor ik daar blijf. Ik maak hier ook geen probleem over.
• Woensdag 25 juli (vroege) voor de tweede keer in mijn carrière van 16 jaar, overslaap ik me, bij het wakker worden verwittig onmiddellijk mijn ploegbaas en arriveer met een uur vertraging op het werk, er worden mij ook geen verwijten gemaakt hierover.
• Donderdag 26 juli (late) na mijn werkpost, ruim ik slangen op die ik maandag had moeten uitrollen. Om half twee nachts verlaat ik de fabriek. Nog een eigenaardig voorval dat ik me herinner die nacht. Rond middernacht merkt F.T. op dat ik met de brandweerwagen rij op de fabriek, hij stuurt een berichtje wat de reden was, we spreken af om tijdens mijn pauze efkes een klapje te doen. Om half één nachts neem ik een pauze en F.T. komt naar de zinklading (omsmelting) waar ik op dat moment de brandweer slangen aan het opruimen ben. Tijdens onze babbel merken we op dat er iemand ons in de gaten houdt, we vinden het beide raar want er wordt tijdens de nachturen helemaal niet gewerkt aan de lading.

Gecontroleerd voelen

• Vrijdag 27 juli (late) ik heb de functie van peller en zit met K.B. aan het pelmachien wanneer mijn collega zijn pauze neemt begin ik een beetje onwel te worden. Ik leg het pelmachien heel even stil en ga een blikje cola halen waarna ik het werk hervat. Hooguit een tweetal minuten ligt het pelmachien stil, enkele ogenblikken later komt K.B. in een razernij roepend en tierend toe aan het pelmachien. Ik krijg verwijten dat ik hem viseer en opzettelijk het werk stilleg om hem in diskrediet te brengen.
• Hij roept me toe dat hij gaat melden dat hij niet meer met mij wil samenwerken. Ik reageer hier niet op. Het moment dat het mijn rustmoment is ga ik ook naar de schaftplaats waar zich ook mijn ploegbaas en nog andere collega’s bevinden. Van hem krijg ik in bijzijn van andere collega’s voor de tweede maal juist dezelfde verwijten naar mijn hoofd geslingerd.

Uitsluiting om deel te nemen

Ik besluit wederom hier niet op in te gaan en trek me tijdens mijn schafttijd alleen terug aan de rookplaats zinkhallen. Na mijn schaft ga ik terug aan het werk. Om 20h komt er op de zinkhallen een telefoon binnen van de portiers, met de vraag dat ik me meld bij de ophaalbrug, de brandweer is om bijstand gevraagd om de pijlers te koelen. Om 22h zijn we klaar met het werk van de brandweer. Een heel gek voorval merk ik op. Ik verlaat de fabriek met een kwartier vertraging omdat ik nog moet douchen.

Op dat moment verlaten ook mijn ploegbaas en K.B. samen de fabriek dit is eigenaardig omdat de ploegbaas zijn dienst eindigt rond 21h30 en K.B. om 22h maar op dat moment is het 22h30.

Zaterdag zondag maandag 28-29-30 juli nachtdienst.

Ik hou me zeer op de achtergrond praat ook niet met mijn collega’s en hoop enkel dat het zeer snel dinsdag ochtend 6h uur is wanneer mijn vakantie begint.

Augustus 2018

Van 31 juli tot en met 29 augustus neem ik mijn hoofdverlof van ongeveer 4 weken. Tussen mijn verlof en het moment dat ik ziek val ga ik 4 dagen werken. Drie dagen hiervan zijn op zijn zachts gezegd zeer eigenaardig.

Donderdag 29 augustus (vroege)

J.J. is ploegbaas. Moet met een collega pelmachien reinigen. Op zich een normale dag al verontrust het me dat met uitzondering van J.M. de collega’s het contact met me mijden.

Vermijding of uitsluiting gedrag

Vrijdag 30 augustus (vroege)

J.J. is ploegbaas deze dag ik heb de functie van peller. Bij de ploegenwissel meldt een collega van de C-post (zij beëindigen dan hun nachtshift) dat er een “reis” rotte zink op de ketting hangt en dat ze geprobeerd hebben machinaal te pellen maar het was ze niet gelukt, en zijn bij het naderen van 6h handmatig beginnen pellen.

Bij aanvang van mijn shift meldt mijn ploegbaas hetzelfde, we overleggen even, ik zeg dat ik wel even wil proberen deze rotte zink semi-machinaal te pellen, na een kwartier als ook de late peller bij me is besluiten we dat machinaal pellen onmogelijk is en dat we de “volle platen met rotte zink zullen verplaatsen naar hal 4 om dan door 1 peller met 1 pelmachien verder de overgebleven cellen te pellen, zodat ikzelf de rotte zink handmatig van de kathoden zal afstrippen, rond 9 uur is het rotte zink van de kathoden verwijderd en kan er normaal verder worden gepeld met twee machine.

Om 9h45 neem ik mijn schaft. Na mijn lunch los ik mijn collega af aan het pelmachien. Na enkele minuten meldt leidinggevende B.M. zich aan het pelmachien, hij had via zijn computer gemerkt dat het geplande stripping-programma serieuze vertraging had opgelopen tussen de uren 6h en 9h, er werden tijdens die uren maar 3 i.p.v. de gebruikelijke 6 à 7 reizen gestript. Ik leg hem bovenstaande uit en verwijs hem tevens naar de stapels rotte zink die zich onder ketting hal vier bevind. Dit gesprek verloop vriendelijk, verder maak ik me hier ook niet druk om omdat ik meende dat hij mijn uitleg plausibel genoeg vond.

Collega’s spreken me die vrijdag aan omdat er een discutie onder de collega’s gaande is omdat er twee posten-arbeiders zaterdagnamiddag staan ingepland als “baggeraar” zij overlaadde me met argumenten waarom er niet zou moeten gebaggerd worden. Ik geef hun ook nog mee dat ik me niet meng in deze discutie omdat ik de laatste maanden genoeg zever aan mijn hoofd heb gehad.

Zaterdag 31 augustus (late)

S.V. is ploegbaas. Ik sta ingepland als late peller. Om te beginnen merk ik bij het betreden van mijn werkplaats dat de arbeiders die daags voordien nog ingepland stonden als “baggeraar” nu aan het pelmachien zaten, omdat ik een kwartier langer moet werken meld ik me ook later voor dienst (dit is de gebruikelijke manier van werken).

Als ik me meld bij de ploegbaas verteld hij me dat hij een mail heeft ontvangen van leidinggevende B.M. in deze mail zou B.M.-verduidelijking vragen voor de vertraging die opgelopen was tijdens het strippen daags voordien.

Ik vertel S.V. dat ik dit een zeer ongewone vraag vind omdat B.M. toch moest weten dat S.V. niet aan het werk was vrijdag Omdat ikzelf persoonlijk B.M. toch al  een verduidelijking had gegeven daags voordien De ploegbaas van vrijdag zou dit toch moeten vermeld hebben in zijn dag verslag Ook de 1^ste peller zou dit toch ook moeten gemeld hebben in zijn dag verslag.

Productieverlies ten onrechte proberen te verklaren door des fungeren

Na deze conversatie geeft mijn ploegbaas mij de opdracht te gaan baggeren, hoewel ik dit een zeer bizar beslissing vond daar ik stond ingepland als late peller en dat zij die daags voordien nog “grote woorden hadden” en als baggeraars stonden ingepland nu de functie van peller uitoefende, ik voelde me niet gelukkig bij deze wissel, maar omdat ik nattigheid vermoede, ga ik zonder morren aan het werk. Ik ben gans de acht werkuren zeer op mijn hoede omdat ik me zeer gecontroleerd voelde.

Minder waardige functies laten uitvoeren hoewel hoger geclassificeerde waren gepland

Zondag 1 september (verlofdag)

Maandag 2 september (late)

S.V. is ploegbaas. Ik sta als late peller ingeplant. Mijn shift start met de mededeling dat trouble shooter M.L maandag voormiddag, 48uur later, mijn werk van zaterdag heeft gecontroleerd hij zou geconcludeerd dat er in een welbepaalde cel nog zeer veel bagger specie zou zitten, hij zou melden dat ik zaterdag mijn werk dus niet naar behoren zou hebben uitgevoerd.

Die dag word ik acht uur lang van het ene naar het andere pelmachien gecommandeerd, dit omdat S.V. beweerd dat collega’s niet meer met mij wilde samenwerken, dit vond ik een zeer onaangename vernederende situatie. Deze shift zal S.V. met collega K.T. nogmaals de cel van zaterdag controleren, na enige tijd neemt S.V. me apart voor een gesprek, dit is pas het tweede persoonlijk gesprek met hem.

Hij deelt me het volgende mee

• Hij evalueert de klacht i.v.m. baggeren
• Volgens hem komen vele collega’s hun beklag doen over mijn gedrag, ze vinden me asociaal, ze insinueren persoonlijke problemen (of drugsgebruik) ik zou met mijn ogen draaien, in het oneindige staren en nog veel meer.
• Volgens hem zouden collega’s melden dat ze niet meer met mij willen samenwerken.
• Ik sleep me door de dag en ga ook daags nadien bij mijn dokter langs om hem bovenstaande uit te leggen, hij schrijft me vier weken ziekteverlet voor.

Op woensdag 19 september

krijg ik telefoon van de A.B.V.V. afgevaardigde B.S. dat ik bij de personeelsdirecteur zal geroepen worden omdat er nieuwe aantijgingen zijn aan mijn adres.

Het bovenstaande zou dienen als verdediging bij de personeel directeur, ik bundel dit ook in een boekje.

Het gesprek heeft nooit plaats gehad maar ik zal uw de afloop van heel het “circus” nog even toelichten. Ik ben op ziekteverlet van 4 september tot 23 november en start op maandag 26 november op het ertsenplein.

Na een eerste gesprek woensdag 19 september met de twee A.B.V.V. Nyrstar afgevaardigde, er volgen in de komende maanden tijdens mijn ziekteverlet nog vele gespreken met hen (buiten de fabriek site) ook telefonisch is er veel overleg. Ik heb twee gesprekken met de A.B.V.V. secretaris Hans Vaneerdewegh, hij gaat ook twee maal in gesprek met de personeelsdirecteur, ikzelf ben bij deze gesprekken niet aanwezig. In de loop van tijd worden de beschuldigingen weerlegt en ook word ik van schuld gezuiverd. Maar na heel dit “circus” heb ik geen  vertrouwen meer in mijn ploegbaas, ex-collega’s en leidinggevende op de zinkhallen. Om deze reden eis ik een overplaatsing naar een andere dienst, dit zonder loonverlies. De Nyrstar leiding probeert eerst nog een compromis op geen enkel moment geef ik aanstalten om dit compromis te aanvaarden.

• Eerste voorstel 20 maal bruto maandloon
• Tweede voorstel 35 maal bruto maandloon
• Derde voorstel 42 maal bruto maandloon

Omdat een mutatie naar een andere dienst op vraag van een arbeider zeer ongebruikelijk is, laat staan dat ze dit toelaten, heeft het heel wat voeten in de aarde alvorens ik op 26 november op het ertsenplein beland.  Dit alles gebeurd zonder dat ik contact opneem met de zinkhallen. Zodoende was het voor vele ex-collega’s schrikken als ze na maanden van afwezigheid, mij terug zagen  verschijnen op de Nyrstar site Balen Wezel, zij waren in de veronderstelling dat ik was ontslagen.

Heel deze historie is nu achter de rug maar het knaagt nog enorm aan mezelf, het vertrouwen in Nyrstar is weg. Maar de rug die me gekeerd werd door vele collega’s waar ik toch jaren vriendschappelijk heb mee samen gewerkt doet me nog pijn en het zal veel tijd nodig hebben om dit te kunnen plaatsen.

Ik ben de huidige A.B.V.V. hoofdafgevaardigde Frank Tempels (hij is pas hoofdafgevaardigde sinds 1 maart 2019)  zeer erkentelijk voor zijn inspanningen om mijn overplaatsing in goede banen te leiden, maar vooral voor de vele morele steun tijdens de toch moeilijke momenten die aan mijn overplaatsing vooraf gingen.

Maar we gaan met een positieve noot afsluiten. Op 23 december komt op mijn laatste werkdag van 2018 een vrachtwagen van Smet Jet aanrijden op het ertsenplein. Het waren enkele arbeiders van Smet Jet die chemische reinigen uitvoeren op de zinkhallen. Zij doen ongeveer het smerigste werk op het fabriek, ze reinigen installaties en opslagtanks.

Met hen heb ik jaren zeer vaak samengewerkt daar ik met de brandweer vaak als veiligheidswacht fungeerde tijdens hun werk op de zinkhallen. Zij hadden die “kleine Mols” met groot lawaait al lang niet meer gezien opt fabriek en nu hadden ze opgevangen dat hij op het ertsenplein te vinden was.  Een wedstrijdje “TUC” koekjes eten en vijf sigaretten later vertrokken ze weer.

Maar mijn syndicale erectie kwam er op  de “nationale” staking van 13 februari van dit jaar. Voor de eerste maal in 10 jaar kregen we het ganse fabriek “plat”. We hadden een zeer goed bemand “piket” waar veel ex-collega’s uitblonken in hun aanwezigheid en sommige zich van hun kleinste kant lieten zien door niet op te dagen, maar ik heb er 24 uur met fierheid en opgeheven hoofd gestaan. Heerlijk

Het verrassingsbezoekje van de kids aan het piket was dan ook een emotioneel beladen maar vooral onvergetelijk moment. Ben zeer opgelucht met de huidige gang van zaken, ik kan iedereen recht in de ogen kijken maar vooral Ik kan met opgeheven hoofd terug aan het werk op mijn fabriek van balen wezel met zijn  “DWARSE METALLOS”

Syndicalisme in corona tijden